راه وصال

[safirashgh]

تکلیف سی و دوم



دیگر تکالیف مردم در قبال آن حضرت، رعایت ادب نسبت به آن بزرگوار هنگام ذکر و یاد ایشان است. مؤمن باید آن حضرت را تنها با القاب شریف و مبارک ایشان، نظیر حجة، مهدی، صاحب الامر، صاحب الزمان و مانند آنها و یا با کنیۀ او، نظیر اباصالح و مانند آن خطاب و یاد نماید.

هم چنین، مؤمن باید هنگام خواندن و نوشتن اسامی مقدّس آن حضرت، تعظیم را مراعات نموده و اسامی ایشان را با احترام و تعظیم بیان دارد و به عنوان مثال، از عناوین و عباراتی هم چون "حضرت" یا "مولا"، ابتدای نام آن حضرت، و از سلام ها، درودها و دعاهایی هم چون "علیه السّلام"، "سلام الله علیه"، "علیه الصّلاةُ و السّلام"، "ارواحُنا له الفداء"، "عجّل الله تعالی فرجه الشّریف"، پس از نام ایشان استفاده کند.



باید در خاطر سپرد که تعظیم آن حضرت و دیگر ائمّۀ اطهار علیهم السّلام به نوشتن (ص) کنایه از "صلّی الله علیه و آله و سلّم" یا (ع) کنایه از "علیه السّلام" یا (عج) کنابه از "عجلّ الله تعالی فرجه و الشّریف" و مانند آن به دست نمی آید و باید از این گونه رموز پرهیز کرد.



مؤلفین و مصنّفینی را می بینیم که رشتۀ کلام را طول داده و از اطالۀ کلام و اضافه گویی پرهیز نمی نمایند و هم چنین خطبا و سخن ورانی را می بینیم که از اضافه گویی و پرگویی پرهیز ندارند، امّا هم این که به تعظیم و تکریم یاد ائمّۀ هُدی علیهم السّلام می رسند، یا اصلاً آن را رعایت نمی نمایند یا از رمز استفاده می کنند و به جای "صلّی الله علیه و آله و سلّم" می نویسند (ص) یا "صلّی الله" به شکل ناقص و دم بریده؛ و به جای "علیه السّلام" و "عجّل الله تعالی فرجه الشریف" از رموزی چون (ع) و(عج) استفاده نموده و یا به طور ناقص آن ها را یاد می نمایند. و به جای "رضوانُ اللهِ تعالی علیه" یا "رحمةُ اللهِ علیه" از رمز (رض) و (ره) استفاده می کنند، در حالی که استفاده از این رمزها نه تنها رعایت ادب نیست، بلکه خود نوعی بی ادبی به حساب می آید.

دیگر از شرایط ادب در برابر آن حضرت، آن است که نام و اسامی آن بزرگوار، بدون طهارت لمس نگردند و جایی بیان نشوند که مورد وهن و سبکی قرار می گیرند.

آن چه به عنوان رعایت ادب بیان شد، شمّه ای از بسیار است که نزد اهل بصیرت روشن است و آن چه بیان شد، در حق باقی معصومین علیهم السّلام نیز صادق است.