شعری برای امام «ره»

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

دلِ صبور تو،ای پیر! تازغم خون شد

به دشت مهرتو،صدها قبیله مجنون شد

نیاز،بر لب هر ذره، ناگهان رویید

تمام خاک، تمنا شد آسمان مویید

زلال عکس تو،در قابِ چشمها،گم شد

ز بس که، خون دل ازدیدگان مردم شد

به شوق خاطرتو،خاک دل را اِرَم کردند

ضریح سینه ی تفتیده را حرم کردند

هزار دست تمنا ترا دعا کردند

هزار حنجره ی خسته ات صدا کردند

هزار دیده چو یعقوب عاشقانه گریست

هزار چشم بسیجی ،هزار خانه گریست

هزار دست شکسته به استغاثه شکفت

هزار دیده ی بی سو ،هزار دیده نخفت

به پیشگاه خداصد هزار دل مویید

هزار پای بریده ره حر م پویید

کویر وجنگل ودریا ترا دعا کردند

ستاره های خدا هم خداخدا کردند

ترا مگر، نستاند خدا، جوانه گریست

تمام خاک، ذلیلانه ،غمگنانه گریست

تو در درون غمینت چه با خدا گفتی

چگونه زمزمه کردی ؟ چسان دعا کردی

کز اضطرار تو، تنها نتیجه حاصل شد

هزار ناله ی "امن یجیب" باطل شد

تو یاد "بتکده"کردی کرم نمود خدا

به روی تو ،در میخانه را گشود خدا

به روز واقعه سوگند، زخم ما کاری است

ز کوچ چلچله ی عشق، خون جاری است

به واژه واژه ی آن "نامه" ی بیکران نفرین

هزار بار بر آن "جام شوکران" نفرین

به روح حادثه سوگند، جان گل افسرد

بهار رفت و خزان شد، جوانه هم پژمرد

به عمق فاجعه سوگند، پشتمان بشکست

زمین فسرد و، زمان مرد و،آسمان بشکست

پرنده های مهاجر ترا صدا کردند

ترا ز جمع غم آلود ما جدا کردند

ترا که از همه بودی، زمانه قسمت کرد

میان خاک وخدا ، عادلانه قسمت کرد

اگر چه بعد تو هم باغ داغ خواهد دید

هزار داغ دگر باز باغ خواهد دید

ولی به روح تو سوگند تا طلوع سحر

نماز عشق تو برپاست ای طلوع سحر

گیاه رمز عطش را، ز چشمه خواهد جست

به متن خاک قسم ،گل دوباره خواهد رست

قسم به روح چمن باغ یاد تو سبز است

هماره تا ابدیت نژاد تو سبز است.



علی اکبر رشاد