پناهم بده...

[یا مهدی!]

هر روز گم می شوم در شهر ها در خیابان ها در کوچه های منتهی به شوق و صدای ماذنه هایی که سلسله الذهب می خوانند. سیاه شده ام سیاه مثل حریری در حجوم دودها و کدورت ها مثل دلی در ازدحام دریغ ها و دروغ ها . پیدایم کن از میان این همه چشم که برق ضریحت را در صنوقچه ی خواب هاشان به خاطر سپرده اند و هر روز از پس این همه وهم پلک در پلک دیدارت را چون رویایی شیرین آه می کشند. پیدایم کن از میان این همه دل که قاب شده اند و هر آینه سیاه و سنگ از تپش باز می مانند و در سراشیب مرگ تنها بازتاب نام تو را امیدوارانه زمزمه می کنند .

مولای من ! آمده ام با دلی خسته از ملال روزگار چشمی تشنه ی اشک پایی بسته در بند محبت و دستی خالی و منتظر عنایت.
مولای من! رهایم مکن که در این شلوغ بازار بی مهری به تو امید دارم و دیگر هیچ مرا نیز مانند هزاران نفری که پناه داده ای پناه ده.