پدر و مادر

[آشنای غریب]

پدر جان: در مسیر نگاهت به مهربانی و محبت رسیده ام، در امتداد کلام دلنشینت به اوج امید و در ساحل آرام اندیشه ات به صداقت . بر بلندای احساست عاطفه روییده و در پاکی دستانت لطافت به اوج رسیده بود . نگاهت همچو آسمان بی انتها بود و کلامت به بزرگی دریا و صدایت چون ترنم باران زیبا بود و من همیشه ترا منجی فریادهایم خواهم خواند چرا که سبزی وجودم از توست .

دل در بر من زنده برای غم توست *** بیگانه جمع و آشنای غم توست

لطف است که میکند غمت با دل من *** ور نه دل تنگ من چه جای غم توست


مادر جان : بهشت بی تو از گلدانی که بر طاقچه اتاقم گذاشته ام حقیرتر و جهنم اگر آتش فراق تو را فرو بنشاند از همه دریاها و اقیانوسها گواراتر و گرامیتر . اگر همه دهانها همت کنند و همه حنجره ها پنجره های ذوقشان را به سمت عشق بگشایند ، تو را نمیتوانند بسرایند. ای خوشبو تر از پیراهن یوسف ! ای خوش آواتر از تیشه فرهاد! ای دلنشین تر از نگاه لیلی! ای زیباتر از دیدار! ای خواستنی تر از عشق! ای ماندنی تر از خاطره! روح خسته مرا به شاخه های پر شکوفه کرامتت پیوند بزن و دل خفته ام را از پشت نزدیکترین سیاره صدا کن . مادرم: سکوت تو از همه کلمات بهتر است و کلام تو از دیوانهای شاعران گویاتر و محبوبتر . اجازه بده در مقابل چشمهای موسی (ع) شبان وار زمزمه کنم:

تو کجایی تا شوم من چاکرت *** پیرهنت دوزم کنم شانه سرت

ای فدای تو همه روح و تنم *** ای به یادت هی هی و هیهات من

دوستتان دارم