سخنان تازه

[آشنای غریب]

بهار که از راه می‌رسد …
جوانه سر می‌زند، شکوفه می‌شکفد،
باران نم‌نم می‌بارد و آسمان نفس می‌کشد ...


بهار که از راه می‌رسد …
زمین سبز می‌شود بلبل نغمه‌خوان می‌شود،
روز نو می‌شود سال نکو می‌شود ،
اما… تو چطور ؟؟!


اگر شکوفه بروید ،
و دریغ از شکوفه لبخندی که بر لبانت بنشیند چه؟!


اگر زمین سبز شود ،
و هنوز برگ‌های پاییزی سنگفرشِ دلت باشد چه؟!


اگر بارانِ طراوت ببارد ،
و هنوز خاکستر غم و یأس بر شیشه دلت باشد چه؟!


اگر روز نو شود ،
ولی چشم‌هایت به عادت و کهنگی گشوده شود چه؟


اگر گرمای مهربانی با طلوع خورشید بتابد
و تو همچنان دل به سرما سپرده باشی چه؟


اگر بهار بیاید و تو زمستان باشی؟؟ ...


بیا و وجودت را به دست مهربان بهار بسپار تا زندگی را در تو جاری کند
تا … بهاری شوی …


بیا و چون بهار طراوت و شکفتن و لبخند و مهربانی و زیبایی و سبزی و تازگی را به هر که دل به زمستان سپرده هدیه کن.
که بهار می‌آید و می‌رود، اما تو در تابستان و پاییز و زمستان هم که باشی بهارآفرین خواهی شد ...


بیا و تو بهار آفرین باش
تا دشت دشت مهربانی بروید …
هزار هزار خنده بشکفد …
و باران باران محبت ببارد …


تـــو بـــهار آفریـــن بـــاش!