لطايف قرآنی

[mah19]

قاف ، قوف ، قیف
دو نفر با یک دیگر رفیق بودند؛ یکی از آن دو، فضل و کمالش بیشتر بود و دیگری بهره چندانی از کمال نداشت از بس که رفیق بی کمال بالای منبر سخنان غلط می گفت، روزی رفیق با کمال گفت: هر وقت بالای منبر سخن بی قاعده و غلط گفتی، من سرقه می کنم تا سخنت را اصلاح کنی. تا اینکه روزی رفیق بی کمال بر بالای منبر رفت تا سوره قاف را تفسیر کند؛ لذا گفت: «قاف» از قضا رفیقش بی اختیار سرفه کرد. رفیق منبریش به خیال آنکه آیه را غلط تلفظ نموده، گفت: «قوف» این بار رفیقش عمداً سرفه کرد تا اشتباهش را به او بفهماند.
رفیق منبری گفت: «قیف». دوستش بار دیگر سرفه کرد. رفیق منبری گفت: سرفه و مرگ ، خلاصه یا «قاف» یا «قوف» یا «قیف»