مسابقه با جوایز معنوی

[Bitanem]

به بیان سوره مبارکه قمر، حضرت نوح‌ (ع) مامور است از الواح و دُسُر (تخته‌ها و میخ‌ها) نجات‌دهنده بسازد. نبی إنباء می‌کند به اینکه سوار شدن بر کشتی یعنی «پذیرفتن حقیقت و توحید» و «نجات پیداکردن». درواقع ایمان آوردن و همراهی با ایشان تبدیل به سیستمی شده است که عملاً همان سوارشدن است. این سه واژه را باید شناساند.

نوح‌ (ع) کسی است که با الواح و دُسُر حقیقت را نشان می‌دهد و ثابت می‌کند که اگر توحید نباشد، خفه می‌شوی! او کسی است که شرایطی ایجاد می‌کند که معلوم می‌شود توحید داشتن، یعنی نجات پیدا کردن؛ و هرکس زنده بماند، موحد است. پس فقط هرکس موحد است زنده می‌ماند.

بعضی حرف گوش‌نکردن‌ها مرگ‌آور است؛ مثل گوش نکردن به حرف حضرت نوح‌ (ع). کسانی که غرق شدند قبلاً با نُذُر غرق شده بودند نوح‌ (ع) با آیه خود نشان داد که غرق شده‌ها و نجات یافته‌ها چه کسانی هستند.

نشانه قوت رسول خدا (ص) این است که با دعایش آیه را جاری می‌کند. گناه قوم ثمود هم این بود که آیه خدا را سر بریدند. صالح‌ (ع) نیز می‌خواهد بگوید که چگونه است که توحید همان حیات و غیر توحید هلاکت است. به این کار نبی «انذار» می‌گویند. در موقعیت رسول‌خدا‌(ص)نیز قرآن همان کشتی و ناقه است. الواح و دُسُر رسول خدا (ص) کلمات و حرف‌هایی است که تکذیبش موجب هلاکت می‌شود.

حضرت قمر بنی‌هاشم بهترین الگو و کسی است که با توسل به ایشان می‌توان سوار بر کشتی نجات حسین‌ (ع) شد، زیرا او کسی است که درک کرد سوره قمر را ، قرآن را و حسین را، و چه خوب می‌دانست که «إنَّ الحسین مصباحُ الهُدی و سفینةُ النَّجاة».