مسابقه با جوایز معنوی

[mah19]

[/font]

سلام

خداوند در آيات ۳۷ و ۳۹ سوره مريم و نيز ۹۷ سوره انبياء با اشاره به غفلت مردم در دنيا نسبت به اهداف آفرينش و فلسفه آن، مي فرمايد در روز قيامت که پرده هاي غفلت از جلوي چشمان ايشان برداشته مي شود، حسرت و اندوه و پشيماني به سراغشان مي آيد و از اين که فرصت ها و ظرفيت هاي بسياري از دست داده اند، بر خويشتن خويش، ملامت و سرزنش مي فرستند مرگ را براي خود آرزو مي کنند که خداوند مي فرمايد نه تنها يک مرگ بلکه در اين روز رستاخيز، بي پايان مرگ در انتظار ايشان است؛ زيرا چنان در دوزخ جلال الهي شکنجه و عذاب مي شوند که مي ميرند و دوباره جان مي گيرند و دوباره مرگ و زندگي براي ايشان تکرار مي شود.

فاختلف الاحزاب من بينهم فويل للذين كفروا من مشهد يوم عظيم (سوره مریم/37)

اما گروه هایی از میان آنها اختلاف کردند، پس وای برای کافران از حضور در روزی بزرگ.

[font=tahoma]

و انذرهم يوم الحسره اذ قضى الامر و هم فى غفله و هم لا يومنون (39)

و آنها را از روز حسرت آنگاه که کار از کار بگذرد بترسان، در حالی که آنها غافلند و ایمان نمی آورند.

وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِیَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِینَ کَفَرُوا یَاوَیْلَنَا قَدْ کُنَّا فِی غَفْلَةٍ مِّنْ هَذَا بَلْ کُنَّا ظَالِمِینَ

و آن وعده ی راستین [قیامت] نزدیک می شود و به ناگاه چشمان کسانی که کافر شدند خیره می شود [و می گویند:] ای وای بر ما که از این روز غافل بودیم! بلکه ما ستمگر بوده ایم.

غفلت انسان نسبت به خدا و آخرت به معناي بي اعتنايي به وحي و دين و بازيچه قرار دادن آن (انبياء آيات ۱ و ۲) و ترک ايمان به قيامت و خداست (مريم آيات ۳۷ و ۳۹) از اينرو به سادگي به تکذيب رسولان و پيامبران (انبياء آيات ۱ تا ۳) مي پردازد و دين و دينداري را دروغ مي شمارد.

(اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسابُهُمْ وَ هُمْ فِي غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ). (انبیاء / 1)
مردم را وقت حسابشان نزدیک شده و آنها همچنان در غفلت و بی خبری روی گردانند. (ما يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ يَلْعَبُونَ). (انبیاء / 2)هیچ پند تازه ای از پروردگارشان برایشان نیامد مگر این که بازی کنان آنرا گوش دادند،

لاهِيَةً قُلُوبُهُمْ وَ أَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا هَلْ هذا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ أَ فَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَ أَنْتُمْ تُبْصِرُونَ (انبیاء / 3)

در حالی که دلهایشان [به دنیا] مشغول بود. و آنها که ظلم کردند، پنهانی نجوا کردند که : آیا این جز بشری مانند شماست؟ آیا دیده و دانسته به جادو روی می آورید؟
راه رهايي انسان از غفلت و آثار و پيامدهاي زيانبار آن، بهره گيري از عقل و تفکر در هستي در کنار تزکيه نفس مي باشد. به اين معنا که تعليم و تزکيه به عنوان دو عامل مهم در رهايي از غفلت بسيار مهم است؛ زيرا غفلت زماني پديد مي آيد که انسان نسبت به هستي و فلسفه آفرينش غافل شود و با سرگرم شدن در امور مادي و دنيوي و پاسخ گويي به نيازهاي طبيعي و غريزي، خدا و اهدافش را فراموش کند.
از آن جايي که انسان ها به طور طبيعي گرفتار دنيا هستند و مظاهر و زينت هاي آن موجبات غفلت و فراموشي را نسبت به خدا و اهداف آفرينش فراهم مي آورد، لازم است که هر از گاهي به وي گوشزد شود. از اينرو بعثت پيامبران و رسولان الهي راهي براي بازداشتن مردم و جنيان از غفلت قرار داده شده است (انعام آيه ۱۳۰ و ۱۳۱) چنان که تبيين آيات خدا براي مردم، مايه تذکر و زدودن غفلت از آنان مي شود (بقره آيه ۲۲۱) و پيامبران براي ايفاي اين نقش فرستاده شده اند.
انذار و بيم دهي، مايه زدايش غفلت و بي خبري مردم از اهداف خلقت و بازگشت به مسير درست کمالي است که در آيات ۱۳۰ و ۱۳۱ سوره انعام و ۳۹ سوره مريم و ۳۶ سوره قصص و ۳ و ۶ سوره يس به آن توجه داده شده است. براين اساس کساني که در عرصه آموزش و تربيت افراد جامعه فعاليت مي کنند، لازم است که از انذار و بيم دهي به عنوان يک عامل غفلت زدا بهره گيرند.
بصيرت و بينايي نسبت به حقايق آخرتي، مانع جدي در برابر غفلت و بي خبري از آن است؛ چنان که انديشيدن در حقيقت دنيا و آخرت (انعام آيات ۳۱ و ۳۲ و روم آيه ۷ و ۸) و هم چنين نگرش عميق در حقيقت دنيا و آخرت (همان) نقش بسيار مهمي در غفلت زدايي ايفا مي کند بلکه حتي اجازه نمي دهد تا آدمي خود را مشغول به امور دنيوي و سرگرم آن کند و از خدا و اهداف آفرينش غافل شود.

[/b]