پیام‌های داخل این موضوع

مریم گلی

تشريع روزه در اسلام
در سال دوم هجرت وجوب روزه به مسلمانان ابلاغ شد، گرچه مسلمانان مى دانستند كه روزه ، مورد توجه رسولخداست ؛ زيرا آن حضرت در برخى اوقات روزه مى داشت .
مرحوم طبرسى در تفسير مجمع البيان مى نويسد: دو چيز در صدر اسلام براى روزه داران واجب بود، كه بعدا خدا آنها را تخفيف داد و ناديده گرفت . اين دو عبارت اند از: اولا روزه داران پس از افطار، فقط تا وقتى كه به خواب نرفته بودند مجاز بودند غذا بخورند. اين حكم لغو شد؛ يعنى تخفيف داده شد. ثانيا؛ در صدر اسلام زناشويى ، در شب و روز ماه رمضان حرام بود، اين حكم نيز پس از چندى لغو گرديد و به روز ماه مبارك رمضان ، اختصاص يافت ، پس روزه در اسلام ، در سال دوم هجرت واجب شد و داراى ويژگيهاى فوق بود كه بعدا اين ويژگيهاى از سوى پروردگار متعال مورد تخفيف قرار گرفته و از مدار وجوب خارج شد
زمخشرى در كشاف ، مطلب فوق را با اندكى اختلاف نقل مى كند، او در ذيل آيه احل لكم ليلة الصيام الرفث الى نسائكم مى نويسد: در شب ماه رمضان پس از افطار، خوردن و آشاميدن و مباشرت با همسر جايز بود تا هنگامى كه نماز عشا خوانده نشده و يا آدمى به خواب نرفته باشد و پس از آن حرام بود... عمر بن خطاب شبى در ماه رمضان بعد از نماز عشا با همسر خود مواقعه نمود ولى پشيمان گشت و پريشان خاطر پيش رسول خدا به توبه و ندامت پرداخت كه چرا دستور خدا را ناديده گرفته ، پيامبر (ص ) به او فرمود: از تو انتظار چنين گناهى نبود. البته افراد ديگرى نيز همين گونه خطا را مرتكب گشته بودند... پس از آن آيه فوق نازل شد
صاحب مجمع البيان در ذيل آيه 189 سوره بقره مى نويسد: در آغاز، روزه براى پيران و كسانى كه طاقت روزه دارى را ندارند مقرر بوده است كه بعدا نسخ گرديد.
در كتاب تفسير الصافى ذيل آيه فمن كان منكم مريضا آمده است كه در امم پيشين ، بر خلاف امت اسلام روزه براى مسافران نيز مقرر بوده است .
طبق دستور شارع مقدس نبايد در سفر روزه گرفت ؛ لذا پيامبر (ص ) فرموده اند: انسان روزه دار در مسافرت ، مانند فرد غير روزه دار در محل اقامت خويش است ؛ يعنى اگر كسى ، بدون توجه به دستور شرع مقدس ، در سفر روزه بگيرد، چنان است كه در غير سفر، روزه خود را عمدا بخورد.
البته حساب افرادى كه بايد در سفر روزه بگيرند جداست ، از آن جمله است كسى كه سفر او سفر معصيت باشد و نيز افرادى مثل برخى از رانندگان و كسانى كه نذر كرده اند كه در سفر روزه باشند و يا قصد اقامت ده روز در سفر را دارند.

منبع:کتاب صفای باطن در رمضان
اثر:سید محمد شفیعی