نکات زیبای تفسیری

[نورالمجتبی علیه السلام]

یک تعریف از ایمان به خدا که خود این چهار رتبه دارد یعنی باورها مؤمن یعنی کسی که حقایق معرفتی دینی و الهی را باور کند( خدا و معاد و انبیا و فرشتگان و وحی و ائمه‌ی هدی تا وجود مقدس امام زمان عج)یعنی صرف قبول کردن خود این یک درجه از ایمان است. بعد به دنبال این ایمان عمل صالح می‌آید که صلاح انسان در گرو دو چیز است ایمان به اضافه‌ی عمل صالح نه ایمان تنها
بدون ایمان عمل صالح برای آخرت پذیرفته نیست بدون عمل صالح ایمان به بار نمی نشیند.
خوب این یک تعریف از ایمان امّا قرآن یک تعریف دومی هم از مؤمن می‌گوید مؤمن حقیقی کسی که ایمان او به بار نشسته است در آیات اوّلیه‌ی سوره‌ی انفال می‌فرماید: « إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إيماناً وَ عَلى‏ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُون»[5] مؤمنین حقیقی کسانی هستند که وقتی نام خدا برده می‌شود دل آن‌ها به شور می‌افتد مثل دانشجوی درس خوانی که اسم امتحان دل او را به شور می‌اندازد کسی که متوجه خدا است این چنین است تا حرف خدا را می‌زنند او نمی تواند به سوی معصیت برود «وَ إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إيماناً»[6] آیات خدا بر او تلاوت بشود ایمان او افزوده می‌شود «وَ عَلى‏ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُون» بر پروردگار خود توکل می‌کنند
«الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ * أُولئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا»[7] کسانی که واجد این صفات باشند حقیقتاً مؤمن هستند این مؤمن حقیقی نیست
بالاتر آن مؤمن اوّلیه است « لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَريمٌ» این مؤمنین حقیقی در نزد پوردگار خود درجاتی دارند و مغفرت خدا شامل حال آن‌ها می‌شود رزق کریمانه ای دارند هر کدام در درجه‌ی خودشان
امّا نکته‌ی قابل توجه این است اگر کسی ایمان را ولو در مرحله‌ی اوّلیه داشت این نیمی از دین را دارد چون دین شامل ایمان است و عمل صالح «آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحات» جوانانی که متدین هستند یعنی معتقد هستند به خدا و ائمه و معاد و امام زمان (علیه السّلام) این‌ها متدین هستند یعنی خود اعتقاد نیمی از دین است بلکه بر عمل مقدم است اوّل ایمان است بعد عمل حتّی بعد نماز، نماز که بالاترین اعمال است بعد از ایمان است. «الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ يُقيمُونَ الصَّلاة» ایمان بسیار مهم است، ایمان یعنی ثبت نام در مدرسه‌ی آموزش الهی در مکتب انبیا در مکتب اهل بیت است .
تا کسی ثبت نام نکند کارنامه را به او نمی دهند اگر یک دانش آموزی نیاید ثبت نام کند نظام آموزشی را نپذیرد، آئین نامه را نپذیرد اصلاً کارنامه برای او تشکیل نمی دهند ولو برود هر چه دلش می‌خواهد برود روزنامه مطالعه کند، یا بگوید من ده برابر بچّه های کلاس درس خوانده ام من روزنامه مطالعه کرده ام می‌گویند ما به درس و بحثی که مربوط به این جا است نمره می‌دهیم. پس تعجب نکنیم اگر کسی مؤمن نبود در آخرت عمل او خریداری نمی شود این از نظر قرآن قطعی است عمل مبتنی بر ایمان است «آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحات»
خوب در این جا زمانی که می‌گویند «الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْب» یعنی کسانی که زمانی که می‌خواهند به سوی خدا بیایند اوّل کاری که می‌کنند باید ایمان بیاورند باید این نظام آموزشی را بپذیرند خدا و انبیا و وحی و قرآن و ائمه‌ی هدی و وجود مقدس امام زمان (علیه السّلام) این مؤمن می‌شود ولو مؤمن در درجه‌ی اوّلیه
تمام حقوق ایمانی که برای مؤمن در دنیا بار است همان مرحله‌ی اوّلیه‌ی ایمان است یعنی اگر کسی اعتقادات صحیحی داشت مسلمان بود شیعه‌ی امام زمان (علیه السّلام) بود غیبت او حرام است، هتک حرمت او جایز نیست ولو جزو موارد استثنائی. پس ایمان بر همه مقدم است «الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْب» حالا ایمان به غیب چیست؟
برگرفته از سایت دکتر سید محسن میرباقری