چرا نماز به زبان عربی؟

[کبوتر حرم]

سلام

خواهش می کنم، خدا رو شکر که مفید بوده.

ببینید تا اینجا دلایل عقلی بود،اما یه سوال: آیا رابطه ی بین عاشق و معشوق عاقلانه است یا عاشقانه؟؟
اینکه چرا باید نماز رو عربی خواند دلایلی داشت که آوردیم، اما اینکه "من" چگونه دوست دارم با خدا حرف بزنم بحث دیگری است...

خدا برای حرف زدن ما هیچ محدودیتی قائل نشده ... هر جور که دوست داریم و هر موقع که بخواهیم می تونیم با خدا حرف بزنیم، با هر زبونی و هر لهجه ای...

شما از صبح که بیدار میشید تا شب که بخوابید هر جور که دوست داشته باشید می تونید با خدا حرف بزنید...
اما یه سوال: اگه شما یه نفر رو عاشقانه دوست داشته باشید، دوست دارید از صبح تا شب از خودتون، با زبون خودتون، از خواسته هاتون و اون جوری که خودتون دوست دارید باهاش حرف بزنید؟؟؟

دوست ندارید نظر معشوقتون رو هم در مورد رابطتون بپرسید؟؟
مثلاً همش میگید من فلان رنگ رو دوست دارم، فلان غذا رو ، فلان کار رو ...؟؟
هیچ وقت ازش نمی پرسید: " تو چی دوست داری؟؟؟ "

نماز تمرین بندگی است...
تمرین عاشق بودن...
تمرین دل و جان گوش به فرمان معشوق سپردن...
دقائقی چند مورد پسند معشوق رفتار کردن...
منیّت و خود را فراموش کردن...

اینکه چرا و بر چی نیاوردن...
اگه گفت 2 رکعت، بگی چشم...
گفت عربی بگی چشم...
گفت فلان موقع بگی چشم...

من فکر می کنم خدا ما رو خیلی دوست داشته و خیلی تحویل گرفته که بهمون یه سری قوائد یاد داده...
این یعنی بهمون توجه خاص داشته.

تا حالا به رابطه عاشق و معشوق توجه کردید؟؟
عاشق همش در تلاشه تا یه دستوری یه نظری یه حرفی از معشوق بشنوه و اجرا کنه...

چون عاشق را کسی بکاود * * * معشوقه از او برون تراود

اگه یه نفر ببینه که معشوقش براش هیچ فرقی نمی کنه که چه رنگ لباسی بپوشه و چه مدلی حرف بزنه و کی بیاد... افسرده میشه..

عمل به گفته های معشوق بار عاطفی که چه عرض کنم،تماماً لذت بخش و شیرینه...

شما فرض کنید هیچ علاقه ای به فوتبال ندارید، اما روزی متوجه بشید که معشوقتون طرفذار فلان تیمه...
بدون شک شما دیگه نسبت به فوتبال بی تفاوت نخواهید بود...
چند، چند بازی ها براتون مهم میشه...
آبی و قرمز براتون مفهوم پیدا می کنه...
90 دقیقه بازی رو با یه عشق خاص نگاه می کنین تا آخرش در موردش با معشوقتون گپ بزنید...
براتون موضوع مهم نیست، مهم پیدا کردن بهانه برای حرف زدن با محبوبه...

میگن خدا یه کلمه به حضرت موسی گفت: موسی اون چوب دستی چیه تو دستت؟
موسی کلی توضیح داد:
این چوبیه که باهاش گوسفندان رو هدایت می کنم...
گرگ ها رو دور می کنم...
خسته میشم بهش تکیه می دم...
میوه ی درخت ها رو می تکونم...
...
خدا گفت:من یه کلمه پرسیدم و تو چقدر توضیح میدی.
موسی گفت: من می خواستم بیشتر باهات حرف بزنم، چوب دستی بهانه بود...


حالا خدا به ما این بهونه رو داده، گفته نماز...
بی انصافیه که ما یه صفحه معنی سر و ته نماز رو یاد نگیریم و به میل خودمون تغییرش بدیم...
خدا در هر لحظه از زندگیمون به ما توجه ویژه داره و حرفامون رو میشنوه. (خداوند: من چنان به حرف بنده ام گوش می کنم که گویی بنده ای جز او ندارم..)

حالا خدایی که 24 ساعته به ما لبیک یا عبدی میگه، ما نمی خواهیم نیم ساعت از شبانه روز مورد پسندش رفتار کنیم؟؟؟؟