آخرين آيه قراني كه شما را به تفكر واداشت؟ (با ترجمه)

[آشنای غریب]

﷽
عمل به ذِکر
قرآن کریم می‌فرماید: «کلمات و ذکرهایِ طیّب و پاکیزه» به سویِ خدا صعود می‌کنند
امّا اون چیزی که اینها رو صعود میده، عمل_صالح است:
اِلیهِ یَصعَدُ الکَلِمُ الطَّیِّبُ، و العَمَلُ الصّالِحُ یَرفَعُهُ (فاطر/۱۰)
کلماتِ پاکیزه به سوی او صعود می‌کنند، و این عمل_صالح است که آنها را عروج می‌بخشد!
یعنی بینِ *ذکر و عمل* یک رابطه‌ی تنگاتنگی وجود دارد.. و آدم با «ذکرِ بدونِ عمل» به جایی نمیرسد..
و العَمَلُ الصّالِحُ یَرفَعُهُ : عمل_صالح ذکر رو بالا می‌بره..
در واقع، ذکر باید با عمل همراه بشه، و در وجودِ آدم جاری بشه.. طوری که تمامِ وجودِ آدم رو پُر کنه..
هر ذکری، عملی متناسب با مفهومِ همون ذکر داره، *که باید بهش عمل کرد.
اگر غیر از این باشه، ذکر از زبان فراتر نرفته، و به تعبیرِ قرآن صعود نکرده..
ما با عمل به مفهومِ ذکر، «اهلِ ذکر» میشیم.
مثلاً «فتّاح» (یعنی گره‌گشا) یکی از اسامیِ خداونداست. کسی که این ذکر رو میگه، اگر میخواد ذکرش صعود کنه، باید خودش هم به این ذکر عمل کنه: یعنی از کارِ خلقِ خدا گره‌گشایی کنه.
و همینطور بقیّه‌ی اذکار و اسماءِ الهی:
با ذکرِ «علیم» باید آگاهی رسان بشیم.
با ذکرِ «حکیم» باید حکیمانه زندگی کنیم.
با ذکرِ «رزّاق» باید روزی رسانِ خلقِ خدا باشیم.
با ذکرِ «ستّار» باید راز نگهدارِ اسرارِ دیگران باشیم.
با ذکرِ «حق» باید مروّجِ راستی و درستی باشیم.
با ذکرِ «بسم الله الرحمن الرحیم» باید بخشنده و مهربان باشیم.
با ذکرِ «لا اله الا الله» باید یگانه‌گویی، یگانه‌اندیشی و یگانه‌بینی رو تجربه کنیم..
با ذکرِ «الله اکبر» باید از غیرِ خدا ببریم، و رو به سمتِ آن وجودِ لایتناهی کنیم.
این یعنی «ذکرِ حقیقی»...
ذکر_حقیقی اون ذکری است، که آدم رو به دنبالِ کاری بفرسته...
اگر در شب قدر دعای جوشن کبیرخواندیم که صعود کند، باید به ذکرهای دعا عمل کنیم،
وگرنه صرفاً چند تا واژه رو پشتِ سرِ هم تکرار کردیم.