سهراب سپهری

[hamed]

ما خاموش،

و بیابان نگران،

و افق یک رشته نگاه

بنشستیم،

تو چشمت پُرِ دور،
من دستم پُرِ تنهایی،
و زمین ها پر خواب

خوابیدیم

می گویند: دستی در خوابی گُل می چید...