گفت و گو با خدا...

[امرتات]

* گنجشک خدا *

روزها گذشت و گنجشک با خدا هیچ نگفت .
فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار با فرشتگان این گونه می گفت :
من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و
یگانه قلبی ام که دردهایش را در خود نگاه می دارد .
سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست .
فرشتگان چشم به لب هایش دوختند ،
گنجشک هیچ نگفت !
خدا لب به سخن گشود ، با من بگو از آنچه سنگینی سینه توست .
گنجشک گفت :
لانه محقری داشتم ، آرامگاه خستگی هایم بود و سربناه بی کسی ام .
اما...
تو همان را از من گرفتی !
این طوفان بی موقع چه بود ؟
چه می خواستی از لانه محقرم ؟
کجای مملکت تو را گرفته بود ؟
و ...
سنگینی بغض ، راه بر کلامش بست .
سکوتی در عرش ، طنین انداز شد .
فرشتگان همه سر به زیر انداختند .
خدا گفت :
ماری در راه لانه ات بود . خواب بودی . باد را گفتم تا لا نه ات را واژگون کند ، آن گاه تو از کمین مار برگشودی !
گنجشک ، خیره در خدایی خدا مانده بود .
خدا گفت :
و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام بر خاستی .
اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود .
ناگاه چیزی درونش فرو ریخت ،
های های گریه هایش ملکوت خدا را بر کرد .