گفت و گو با خدا...

[ذوالقرنین]

می نویسد : مشغول نگاه کردن به تابلوی زندگی است و به نقاش آن

می اندیشد ؛ می خندد و در دلش می گوید : جایی هست که تو نمی توانی

وارد آن حریم شوی ، حتی تو که فرشته ای !

نگاهم می کند و منتظر است بقیه اش را بنویسد :

دنبالم می گردد ، اما پیدایم نمی کند ، چون وارد حریم دل شده ام .

این حریم تا جایی اجازه حرف زدن به مرا می دهد و از جایی به بعد…

تا همان جا که هستم با او حرف می زنم . خوشحالم که فرشته ی

کاتب به این جا راه ندارد و من و خدا تنهاییم !

سلام ای بهترین پناه ، چقدر خوشحالم که جایی را فقط برای

خودمان گذاشته ای . بیرون می دانی که چه خبر است !!!

چقدر پراکنده ای آنجا و چه جمعی این جا ؛

و من با تو خاطر جمعم همه جا !!