شعر انتظار

[ذوالقرنین]

من از تبسم سایه های بلند خیال سرشارم

حکایتی بگو که دلم محو آن باشد

اگر که خاطره ها را نمی شود پر داد ، پس از غروب ابری این لحظه های طولانی

کنار برکه ی تنهایی ام تو پر ، وا کن

اگر که عمق تمام روزهای غریب ، به یک اشاره نمی شود پر ستاره و روشن

تو همتی کن و با رسم مهربان بودن

برای فرصت آغاز رویشی دیگر ، ببر نگاه مرا سمت اولین روزن ...

" آقا جان امیدم به طلوع این جمعست ... "