غزل های حافظ

[hamed]

صبح دولت می‌دمد- كو جامِ همچون آفتاب؟
حافظ

صبح دولت می‌دمد- كو جامِ همچون آفتاب؟
فرصتی زين به كجا باشد؟ بده جام شراب!
خلوتِ خاص است و جای اَمْن و نزهتگاهِ اُنس
موسم عيش است و دُورِ ساغَر و عهدِ شباب
خانه بی‌تشويش و ساقی يار و مطرب نكته‌گوی
(اين كه می‌بينم به بيداری است يارَب، يا به خواب؟)
شاهِ عالمْ‌بخشْ دَر دُورِ طربْ ايهام‌گوی
حافظِ شيرين كلامِ بذله‌گو حاضرجواب
شاهد و مطرب به دست افشان و مستانْ پايكوب
غمزه‌ی ساقی ز چشمِ می‌پرستان برده خواب
جایْ امن و يار ساقیّ و حريفانْ يك‌جهت
كرده چشمِ مستِ ساقی باده‌نوشان را خراب
از خيالِ لطفِ مِی، مشاطه‌ی چالاكِ طبع
در ضميرِ برگِ گلْ خوش می‌كند پنهان گلاب
از پیِ تفريحِ طَبع و زيورِ حُسنِ طرب
خوش بود تركيبِ زرّين جام با لعلِ مذاب.

□

تا شد آن مَه مشتری دُرهای حافظ را به گوش
می‌رسد هر دَم به گوشِ زُهره گلبانگِ رُباب.


برگرفته از :
حافظ، شمس‌الدين محمد؛ ديوان حافظ؛ به روايت احمد شاملو؛ چاپ يازدهم؛ تهران: مرواريد 1386.