مجموعه مقالات شهید سید مرتضی آوینی

[zeinab]

بسم الله الرحمن الرحیم

ادامه:
آیا جای این سؤ‌ال وجود ندارد كه چرا اینها این زندگی را برگزیده‌اند؟ دیگر كیست كه نداند این برادران زندگی پُرمشقت جنگ را از سر رضا و شكر برگزیده‌اند و نه تنها لب به آه و ناله نمی‌گشایند، بلكه همواره پروردگار متعال را شكر می‌گویند كه آنان را توفیقی اینچنین عنایت فرموده است. چرا؟ مگر نه این است كه غریزه‌ی حفظ حیات انسان را به سوی رفاه و فرار از مرگ می‌كشاند؟

جواب روشن است؛ خداوند فلاح اخروی انسان را در گذشتن از خود و وابستگی‌های آن نهاده است و اسوه‌ی این امر واقعه‌ی كربلاست. انسان همواره میزان و معیار خویش را از آرمانش كسب می‌كند و آرمان ما كربلاست. آنجا كه سیدالشهدا (ع) آن‌همه مشقات و مصیبت‌های جان‌گداز را برای خود و اصحاب و خانواده‌ی خویش به جان خرید، بر ما فرض است كه به ایشان تأسی كنیم، و این امت به‌راستی كربلایی است. در بطن همه‌ی تلاش‌های ما آرمان كربلا نهفته است و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تا امروز، لحظه‌ای بر ما نگذشته است جز آنكه آن را با عاشورا محك زده‌ایم، و سر استقامت ما نیز اینجاست.
كارهای سنگین مهندسی ظاهر بسیار خشنی دارد، اما منشأ تفاوت‌ها در باطن اعمال است. همه‌ی اسرار در این نكته نهفته است كه چگونه بچه‌ها در این كارهای سنگین لطافتی عارفانه می‌جویند. حرف‌های متواضعانه و بی‌تكلف شهید حاج خلیل پرویزی بسیار عبرت‌آموز است: «... دستگاه‌ها كه در گل فرو می‌رفت، بچه‌ها شب تا صبح زحمت‌ می‌كشیدند تا دستگاه را پیش از آنكه دچار مد آب شود از گل بیرون بیاورند.»

چگونه می‌توان با كاری آن‌همه سنگین و خشونت‌بار، این‌همه لطیف رو به رو شد؟ جواب این پرسش را در قلب‌های ما بجویید. هزار و چهارصد سال است كه سینه‌ی ما نقش‌پذیر كربلا شده و یك قرنی است كه جراحت قدس نیز بر آن افزوده گشته است، و این‌همه را جز با خون نمی‌توان شست. چگونه می‌توان از این جراحتی كه قلب امت اسلام را می‌سوزاند فارغ بود و شب‌ها را خفت؟

شب است و چشم اسیران دنیا خفته است و چشم بیداردلان بیدار است. چه جای خواب كه فرزندان آخرین پیامبر خدا هنوز خسته و مجروح در بیابان كربلا این سوی و آن سوی می‌دوند و پیكر مطهر بهترین بندگان خدا هنوز غلتیده در خون مظلومیت حق باقی است. بیدار باش برادر كه هنگام بیداری است.

ادامه دارد...