توکل و اطمینان

[کبوتر حرم]

سلام

منم موافقم و فکر میکنم اگه توکل، اطمینان و امید به خدا رو از زندگی یه بچه مومن که نه،یه بچه مذهبی هم که نه،حتی یه بچه هیئتی کوچولو فاکتور بگیریم،دیگه اون هیچ امیدی برای ادامه ی زندگی نداره...

یاد نقش انگشتری آقا امام رضا (ع) افتادم:

((حَسْبىَ اللّهُ))

((ما شاءَ اللّهُ وَ لا قُوَّةَ إ لاّ بِاللّهِ))

((وَلييّ اللّهُ))

چقدر حس بزرگ و قشنگیه که شونه هاتو از زیر بار تمام مسئولیت ها و نتیجه ها بکشی بیرون و از دست های پر توان و خیر خواه خدا کمک بگیری...
همه رو بسپاری به کسیکه دوسِت داره، می تونه و می دونه...


تا حالا به رفتار بچه کوچولوها توجه کردید؟!
بعضی هاشون که ادعای بزرگی و قلدریشون میشه تا از دور درخت های پارک رو می بینن دست پدر و مادرشون رو رها می کنن و می دوئن سمت وسایل بازی و بعضاً تو صف تاب و سرسره با چند تا بچه ی قلدر و بزرگ تر از خودش مواجه میشه و وقتی حقش رو خوردن به ناچار یه گوشه ای میشینه و می زنه زیر گریه... دیگه نه از قلدری خبری هست و نه از بازی و تفریح...
اما بعضی از بچه ها دستشون رو تو دست پدرشون محکم می کنن و سربلند و محکم سوار تاب میشن و هیچ ترس و واهمه ای هم ندارن و کسی هم جرات نمی کنه سر به سرشون بزاره...

تو زندگی هم همینه، اونایی که ادعای فهم و بزرگیشون میشه و خدا رو تو زندگی فراموش می کنن، پس از دست و پا زدن با مشکلات چیزی عایدشون نمیشه جز خستگی و تباهی...
اما اونایی که دستشون رو تو دست خدا محکم می کنن ،همیشه و همه جا مطمئن هستند و موفق.