دل گفته هایمان با معبود
۸ بهمن ۱۳۹۵, ۰۷:۲۵ عصر
ارسال: #186
|
|||
|
|||
RE: دل گفته هایمان با معبود
از خشمت به خودت پناه آورده ام
و دریافتند که از خدا، جز به سوی او ملجأ و پناهی نیست. آنگاه خدا به آنها بازگشت و آنها را مورد رحمت قرار داد... . توبه/118 سلام خدای خوبم، خداوند بینهایت بخشنده و مهربان الهی! غفلت از یادت، موجب دوری من از تو شد. الهی! غفلت از حضورت در همه جا، مرا به کارهایی واداشت که رضای تو در آنها نبود. الهی! غفلت و فراموشی مرا دچار روزمرگی کرد و با کسالت و بی نشاطی وظایفم را ناقص و ناتمام انجام دادم. الهی! حال دچار رنج و سختی و عذابم، که حاصل اعمال خودم است. الهی! مفرّ و پناهگاهی جز خودت سراغ ندارم و کسی جز تو نمی تواند مرا از این مهلکه نجات دهد. الهی! نگاهم کن، آغوشت را برای من بگشا که گریزگاهی جز تو نمی شناسم. از خشم ات به خودت پناه آورده ام همچون کودکی که بعد از فهمیدن اشتباهش و نافرمانی از مادر، دچار عجز شده و دوباره به آغوش مادر باز می گردد. الهی! آگاهی ام ده. از نور و روح خود مرا به فیض برسان تا از تاریکی ها نجات یابم و اشتباهاتم را تکرار نکنم و توان جبران آنها را به من ببخش. الهی! امیدم را ناامید مگردان. ای مهربان ترین مهربانان. و ای بخشنده ترین بخشندگان آمین یا رب العالمین خداوند می بیند می داند می تواند
|
|||
|
|
کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع:
1 مهمان
1 مهمان
بازگشت به بالابازگشت به محتوا