از حســــین (ع) تا مهــــــدی (عج)

[کبوتر حرم]

کامران شرفشاهی برای انسان عصر حاضر که در میانه راه عاشورا و انتظار ایستاده است،
این دو واقعه، دو چشم انداز بی‌کران است.
دو چشم‌انداز در دو سمت گذشته و آینده و با دریایی از زیبایی‌ها و ایده‌آل‌ها.
عاشورا بابی بود که گشوده شد تا به آدمی درس خودسازی انقلابی و قیام علیه طاغوت را بیاموزد و آدمی از عاشورا آموخت که در طریق حق و رسیدن به رهایی و آزادگی، می‌بایست تا واپسین نفس ایستادگی کرد.
و اما مکتب انتظار، مکتب امید است و چشم‌انداز روشن آینده؛
آن گاه که مدینه فاضله انسان در زمین سرانجام به دست مبارک حجت حق، تحقق یابد و پس از زمستان طولانی جهان، زمین به عطر گل نرگس برانگیخته شود و تمامی آرمان‌های بشری همچون بهار، یکباره به شکوفه نشیند.
هر دو این چشم‌اندازهای زیبا را دین در برابر چشم انسان گشوده و هیچ مکتب و مرام دیگری نتوانسته است تا بدین پایه آدمی را ارج نهد و مرتبه او را ارتقا بخشد،
پس درک عظمت این وقایع شکوهمند، تنها شایسته انسان‌های باورمند و دین آشناست، تربیت یافتگان مکتب عاشورا، راهیان هماره آماده لحظه ناب ظهورند.

رسول اکرم (ص) در حدیثی که از ایشان نقل شده است فرموده‌اند: ان لقتل الحسین حراره فی قلوب المومنین لا تبرد ابدا. (همانا از شهادت حسین (ع) گرمایی در قلب مومنان ایجاد می‌شود که هرگز به سردی نخواهد گرایید.)

این حرارت، عشق سوزانی است که مومنان را از عاشورا به عصر ظهور می‌رساند و در سرمای قطبی روزگاران، دل‌های باورمند را گرمی امید می‌بخشد.