رموز اسماء الهی

[مشکات]

2. الرَّحمن
( بخشنده)الرَّحمنُ مَعناهُ الواسِعُ الرَّحمَةِ عَلی عِبَادِهِ
ذات مقدسی که صاحب رحمت شامله است بر بندگانش از مؤمن و کافر و روزی دهنده ایشان است؛ بلکه رحمت واسعه او همه موجودات را فرا گرفته.
رحمان و رحیم هر یک صفت مشبهه برگرفته از رَحم هستند مانند علیم از عِلم الآ این که دامنه معنا در رحمان بیشتر است.

معنای رحمان، بخشش عام خداوند است، اما لفظش از اسماء خاصه حق است.
یعنی هیچ موجودی جز خدا به این لفظ نامیده نمی شود مگر به اضافه عبد«الرحمن»

رحمان، اسم حق تعالی به اعتبار جمعیت اسمائی که مبدأ انبعاث وجود بر حقایق جمیع مراتب امکانیه است
و رحیم اسم خاص است از جهت فیضان کمالات معنوی بر اهل ایمان.

فقط حقیقت محمدیه(ع) به اعتبار نبوت، مظهر« رحمن» است
و به اعتبار ولایت کلیه، مظهر اسم « رحیم»
و به اعتبار وحدت و جامعیت مقام ولایت و نبوت مظهر کامل اسم اعظم.
در انبیا، حقیقت خاتمی و در اولیاء حقیقت ولویّه حضرت علی مرتضی و ائمه بعد از او(ع) مظهر تامه این نام هستند.

نقل شده،هر کس اسم « الرحمن» و « الرحیم» را بعد از هر نمازی ۲۹۸ بخواند همه مردم او را دوست می دارند و از اهل تحقیق گردد.

در خواص الاسماء و مفاتیح النّجاة مذکور است:
اگر کسی بعد از هر نمازی ۱۰۰ مرتبه اسم « الرحمن» را بخواند در همه حال، مورد لطف و عنایت خداوند قرار می گیرد.