در بيان سبب بوهاي خوش در زمين

[مصباح]

در حديث معتبر از امام صادق : چون آدم و حوا از بهشت بر زمين آمدند ، حضرت آدم

بر كوه صفا قرار گرفت ، حضرت حوا بر كوه مروه

و حضرت حوا چون در بهشت از بوي خوش آنجا گيسوي خود را شانه نموده و بسته

بود، چون به زمين آمد، گفت : چه اميد داشته باشم از مشاطگي كه در بهشت نموده

ام و حالا كه خدا از من به خشم است، پس گيسوهاي خود را گشود، پس آن بوي

خوش كه از گيسوي او فرو ريخت باد به مشرق و مغرب برد و اكثرش را بر زمين هند

ريخت، به اين سبب اكثر بوهاي خوش در هند مي رويد.

در حديث ديگري از امام صادق : چون حضرت آدم از آن درخت كه از خوردن آن نهي

شده بود تناول نمود ، جامه ها و زيور هاي بهشت از او فرو ريخت:پس برگي از برگ

هاي بهشت را گرفت و عورت خود را به آن پوشانيد.چون برزمين آمد باد جنوب بوي

خوش آن برگ را به هند رسانيد و درختان و گياهان هند را خوش بو گردانيد.به اين

سبب گياهان خوش بو در هند مي باشند و اول جانوري كه از آن برگ بهشتي يا از آن

گياهان خورد آهوي مشك بود، چون از آن برگ خورد بوي خوش در گوشت و خونش

جاري شد تا آنكه در پيش نافش جمع شد و از آن مشك درست شد.