شعری برای امام «ره»

[مشکات]

محكم و سبز

آن شب تلخ و مه‏آلوده كه يادش بر باد
همه جا دهشت و تاريكي بود ...
و غم برگ درختان سپيدار بلند ... داشت مي‏رفت از ياد
داشت مي‏رفت كه تا در گذر ثانيه‏ها
باز هم غرق شود قايق عشق
و سيه بوته خار ....
باز هم سر دهد از روي غرور
همه جا هلهله پيروزي
برگ ياس نمناك
نگهي كرد به خاك ته باغ
و دگر باز نشد
بادِ زخمي
پوزخندي زد و گفت
كه در اين باغ دگر
گل نخواهد روئيد
و كسي نرگس را در باغ
نخواهد بوئيد
ناگهان لاله سرخ،
جنبشي داد به خويش،
با نهيبي كه صدايش به ته باغ رسيد
از صدايش گلها
همگي لرزيدند
با نگاهي معصوم
همگي پرسيدند
چه كسي بود به ما بيداري بخشيد ؟
آنزمان محكم و سبز
مردي از روي چمنزار گذشت
پرصلابت چون كوه
در نجابت، خورشيد
از طراوت باران
دستي از روي نوازش به سر باغ كشيد
و پس از چند صباح، همه گلها ديدند،
باد زخمي سرتعظيم فرود آورده است
بر قدمهاي بهار آگينش
گل سرخ،
برگهايش را
يك به يك
هديه مي‏داد به او
ابر از شوق گريست
سوز و سرما طي شد
و بهاران همه را مهمان كرد
و شقايق خنديد ...
صبح آزادي بود
روز آبادي بود