داستان های شیوانا

[مشکات]

راه درمان غیبت
برای درمان این بیماری از دو راه علم و عمل باید استفاده نمود.

درمان علمی:
عيب و نقصي كه در غياب برادر مؤمن گفته مي شود، دو جنبه دارد:
+ مادي (جسمي)
+ معنوي (روحي)

1. درباره «نقص جسمي»‌ بايد گفت: چون بيان كردن عيب و نقص برادر مؤمن و نكوهش او، مربوط به پديده و آفرينش آفريدگار است، اين رفتار به ناقص پنداشتن فعل آفريدگار برمي گردد؛ يعني اگر از انسان مؤمني به لحاظ جسماني غيبت كند، در واقع آفرينش خداوند را مورد سؤال قرار داده است.
آگاهي از اين نكته و تأمل و درنگ در آن، انسان را در كنار گذاشتن اين رفتار ناپسند ياري مي كند. غيبت كننده بايد توجه كند كه حقيقت رفتار ناشايست او، ايراد گرفتن بر خدا است.
2. درباره «نقص روحي» مي توان گفت: مبتلا بودن به نقايص روحي و رذايل اخلاقي براي مؤمن عيب است؛ ولي غيبت كننده بايد توجه داشته باشد كه آيا خود از آن عيب مبرا است؟! اگر او معتقد باشد كه خود داراي هيچ عيبي نيست، با اين رفتار، به عيبي بزرگ دچار شده كه همان غيبت كردن است.
كسي كه بر درمان بيماري غيبت تصميم گرفته است، بايد بداند كه به جاي برشمردن عيب ديگران، بهتر است به عيب هاي خود بپردازد.
لذا بايد شخص در پیامدهای این گناه بیندیشد و این پیامدها را با آنچه از این گناه عایدش می شود، مقایسه كند، از این مقایسه وی تشویق می شود كه این عمل را ترك كند؛ زیرا او با این گناه از چشم مردم می افتد، رسوای دو عالم می گردد، بغض و كینه و دشمنی ایجاد می كند.هرگاه این پیامدها را با چند لحظه یاوه سرایی و بذله گویی مقایسه كند، پی خواهد برد كه با غیبت كردن چه خطای بزرگی مرتكب شده است.
وانگهی اگر كسی غیبت دیگری می كند به این انگیزه كه با او دشمن است، چگونه حاضر می شود نیكی هایش را به دشمنش منتقل كند و گناهان دشمن را به نامه عمل خود وارد كند؟ چنان كه در روایات به این پیامد غیبت اشاره شده است.

درمان عملی:

1. نخستين راه عملي كه براي جلوگيري از غيبت سفارش مي شود اين است كه انسان پيش از گفتن هر سخني، به «مشروع يا نامشروع بودن»، و «سود و زيان هاي دنيايي و آخرتي» آن توجه كند. انديشه در سخن، پيش از بيان آن، مانع بسياري از گناهان زبان مي شود.
2. انسان در معاشرت با دوستان يا شركت در محافل، احتياط بيش تري به خرج دهد؛ يعني دوستاني را برگزيند كه اهل غيبت نباشند، و در مجالسي شركت كند كه درباره ديگران سخن چيني نمي شود؛ زيرا شركت در مجالسي كه در آن غيبت مي شود، خوانا ناخواه بر روح انسان اثر مي گذارد و از آن جا كه شنيدن غيبت هم حرام است، بايد در مسأله دوست يابي و صله رحم دقت بيش تري كرد.
3. راه سوم، كمك خواستن از خداست كه اين خود دو گونه است: نخست اين كه انسان به صورت كلي و در همه اوقات از خدا درخواست كمك و ياري كند تا به رذايل اخلاقي چون غيبت دچار نشود؛ همان گونه كه در دعاها هم آمده است كه «خدايا مرا از غيبت پناه ده». دوم در جايي كه زمينه غيبت فراهم و آبروي فرد در خطر است و شرايط اقتضا مي كند كه شخص براي حفظ آبروي خود، از ديگران غيبت كرده، عيوب ايشان را آشكار سازد، در واپسين مرحله، با خدا باشد و از او بخواهد كه آبرويش را حفظ كند و بگويد: «خدايا! با تو معامله مي كنم و براي تو از آبرويم مي گذرم و آن را به تو مي سپارم. تو خود آبروي مرا حفظ فرما»؛ چرا كه خداوند بهتر از هر انساني در حفظ و نگه داري حيثيت انسان ها، توانا است.
اميرمؤمنان علي (ع) مي فرمايد:
الغيبه جهد العاجز
*غيبت تلاش انسان ناتوان است.
كساني كه قدرت و تكيه گاهي داشته باشند (به ويژه از لحاظ معنوي) هرگز زبان به غيبت نمي آلايند.

لذا لازم است به هر زحمتی هم كه شده، عنان نفس زبان را به دست بگیریم تا به مرور زمان به راحتی از غیبت كردن پرهیز نمایيم و سعی كنیم كه خوبیهای مردم را ببینیم و به دنبال معایب آنها نباشیم.
آورده اند كه حضرت عیسی(ع) با عده ای از حواریون از جایی عبور می كردند كه به مردار سگی برخوردند.
همراهان گفتند: چه مردار بدبویی!
حضرت عیسی(ع) فرمود: چه دندانهای سفیدی دارد.
آنها نقص مردار را دیدند و حضرت عیسی كمال آن را گوشزد كرد.
چقدر خوب است بیش از آنچه به عیب های دیگران توجه كنیم به دنبال كشف عیبهای خود باشیم.
چنان كه رسول خدا(ص) فرمود:
*" خوشا به حال كسی كه مشغول بودن او به عیبش، او را از عیب جویی دیگران باز دارد."