خدا چقدر دوستت داره

[ذوالقرنین]

شب کریسمس بود و هوا سرد و برفی .
پسرک در حالی که پاهای برهنه اش را روی برف جابجا می کرد
تا شاید سرمای برف های کف پیاده رو کمتر آزارش بدهند ،
صورتش را چسبانده بود به شیشه ی سرد غروشگاه و به داخل نگاه
می کرد . در نگاهش چیزی موج می زد ، انگار با نگاهش ، نداشته هایش
را از خدا طلب می کرد ، انگار با چشمهایش آرزو می کرد .
خانمی که قصد ورود به فروشگاه را داشت کمی مکث کرد و نگاهی به پسرک که محو تماشا بود ، انداخت و بعد داخل فروشگاه شد . چند دقیقه ی بعد
در حالی که یک جفت کفش در دستانش بود ، بیرون آمد :
- آهای ، آقا پسر !
پسرک برگشت و به سمت خانم رفت . چشمانش برق می زد
وقتی آن خانم کفش ها را به او داد ، پسرک با خوشحالی
و با صدایی لرزان گفت :
- شما خدا هستید ؟
- نه پسرم ، من تنها یکی از بندگان خدا هستم !
- آها ؛ می دانستم که با خدا نسبتی دارید ...