مناجات و نیایشهای استاد گرامی حاج آقا پور شبانان

[آشنای غریب]

به نام جان آفرین

و جز او نیست....

به نام آرامش بخش ترین ، آشنا ترین ، مشهور ترین ، مقدس ترین ، منور ترین ، محبوب ترین ،

دلنشین ترین ، عزیز ترین ،

والا ترین و اعلا ترین نامها که جاودانه است و فقط برازنده خالقی است که در توانایی و عظمت و

جلالش فهم

و درک و اندیشه و روان ما ، مات و متحیر است . نه دوست میتواند توصیفش کند و نه دشمن

میتواند انکارش کند .

به نامی که همه ی زیبایی ها را به همراه دارد . به نامی که سازنده جهان هستی به آن نامیده

میشود و

هیچکس لایق این نام نبوده ، نیست و نخواهد بود . به نامی که چون به آن می اندیشم هستی در

یاد میآید ، چون

میشنوم نشاط میگیرم ، چون میخوانم مشتاق میگردم و چون انس گیرم آزاد میگردم و آرام

میگیرم . به نامی که

تسبیح کنندگان تسبیحش گویند ، ذاکران بر خوانندش ، عابدان حمدش گویند ، عارفان گردش

گردنند و عاشقان

جمعش شوند ، مستش گردند ، مدهوش با وصلش گردند .

بسم ا...الرحمن الرحیم که گشاینده درهای بسته و گشاینده درهای رحمت است .

اوست که رحمن است و اوست که رحیم است . اوست که به مصلحت در حصر قرار میدهد و

اوست که به لطف آزاد میکند و اوست که می ستاند آنچه که به بندگان عطا کرده است و جز

او نیست ، و جز او نیست و نیست کسی جز او گشاینده درهای بسته و نیست جز او آگاه از

اسرار بندگان .

یا رحمن و یا رحیم

توکل میکنیم و توسل می جوئیم بر وجود مقدسش و می پوئیم راهی را که به ریسمان

وصلش دست یازیم و می آئیم تا به درگاهش التجاء آوریم و عذر گناهان بخواهیم و پیوسته

می خوانیمش تا پاسخ بشنویم و گوش فرا میدهیم تا دریابیم پیامش را و ابراز کوچکی

میکنیم تا در یابیم مقام قربش را .

خداوندا!

خداوندا چه بگوییم از خوردی خودمان و از عظمت و بزرگواریت . خداوندا در نیافتیم و درک نکردیم

جایگاه خود را ،

غرور و تکبر احاطه مان کرد و ما را از عظمتت غافل نمود . خداوندا در نیافتیم که چگونه ثنایت را

بگوئیم و چگونه

ستایشت کنیم و چگونه ابراز بندگی نمائیم . خداوندا همواره خواستیم هر آنچه را که خود

خواستیم و نه آنچه را

که تو خواستی ، تصور کردیم که میدانیم و ندانستیم که هیچ نمی دانیم . خداوندا این چه غروری

است در وجود

ما که ولی نعمتمان را نمی شناسیم .

پروردگارا!

پروردگارا بریده باد دستم که به سوی تو بر نمی دارم و تو را آنسان که باید نمی خوانم و از تو

استجابت دعایم را

نمی طلبم و نعمتهای افزون تو را تمنا نمی کنم و فردا که در این خاک خفتم روز حسرت و ندامت

من خواهد بود و

هرگز دیگر نتوانم که اجابت تو را بدست بیاورم و آن زمان است که بر امروزم حسرت می خورم و

دستم کوتاه

است . پروردگارا بر من ببخشای گناهم را که بسیار قصور کردم و دست دعا بسویت دراز ننمودم

و تو را آنچنان که

شایسته ای ستایش نکردم . تو به من نعمت عطا نمودی و من شکر آن بجا نیاوردم. پروردگارا بر

من ببخشای

گناهم را که بسیار غافل بودم و زرق و برق دنیوی مرا غافل کرد و آنچه که خواستم همه برای

زندگی دنیایم بود .

من بسیار جاهل بودم و آنچنانکه می توانستم به سوی تو نیامدم و تو را فراموش کردم .

پروردگارا اگر مرا

نبخشایی در روز قیامت چه کنم که رو سیاهم ، به کجا روی آورم که بجز تو فریاد رسی نیست .

پروردگارا میدانم

غفلت از من است و بزرگواری از تو ، پس تو بزرگواری بنما و غفلتم را بر من ببخشای و توفیقم

عنایت بفرما که تو

را آنچنان که شایسته تو است بخوانم و آنچنان که شایسته خداوندی ات است عبادت کنم .