سخنان تازه

[آشنای غریب]

چرا نور را نمی‌بینم؟
خداوند نور آسمان‌ها و زمین است؛ «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ». نور حق تابیده و هستی را ظهور داده است. مانند خورشید که نور محض است و این نور را در قالب شعاع‌هایی از خود ساطع می‌کند.
با این مثال روشن است که خداوند از هیچ یک از مخلوقاتش جدا نیست، بلکه همواره در بطن آنها حضور دارد. اما این حضور چقدر برای ما قابل درک است؟
اگر از درک نور وجود محجوب مانده‌ایم، باید بدانیم مانع از خودمان است. خداوند با همه مخلوقاتش عجین است، همواره به ما نزدیک است، اصلاً با ماست؛ اما اینکه این نزدیکی را درک کنیم یا نه، به اختیار خودمان است. ما می‌توانیم با اعمال و اوصاف و افکارمان بر سر راه فیض الهی سد بگذاریم و خود را از دریافت آن محروم کنیم؛ مانند عضوی از بدن که زخمی شده و تا درمان نشود، نمی‌تواند حیات را به طور کامل از نفس ناطقه بگیرد.
ما هم که میان خود و خدا موانع زیادی تراشیده‌ایم، تا طلب درمان نکنیم و از اسم شافی الهی مدد نگیریم، هر کاری بکنیم، دست و پای بیهوده زده‌ایم و نمی‌توانیم نزدیکی خدا به خودمان را ادراک کنیم.