شناخت امام زمان (عج)

[sekret]

صبر و تسلیم اولین وظیفه منتظر واقعی

انتظار حلقه‌ اتصال شيعه با امام معصوم (ع) و معيار ارزش انسان‌ها و عامل پويايي و سازندگي و اجتماع است.

انتظار از جمله مقوله های بسیار دشوار و با فضیلت در دوران غیبت امام عصر(عج) است این مسئله به قدری با اهمیت است که می تواند نقش تعیین کننده ای را در زندگی مسلمانان ایفا نماید چرا که در احوالات اسف بار دوران انتظار هر دو نتیجه انحراف و هدایت و رستگاری امکان پذیر است.

به عبارتی دیگر سلوک منتظران در دوران انتظار به مانند راه رفتن به روی لبه تیغ تیزی است که اگر بی راهبر قصد سلوک نماید رسیدن به ورطه هلاک دور از انتظار نخواهد بود. و ترک این مرحله با همرهی پیر و مراد، فضایل بی کرانی را دربر خواهد داشت.

حال با مشاهده‌ روايات در باب انتظار، این سوال در ذهن متبادر می شود که چرا انتظار از چنين فضيلت برجسته‌اي برخوردار است؟ در پاسخ بايد گفت که انتظار حلقه‌ اتصال شيعه با امام معصوم (ع) و معيار ارزش انسان‌ها و عامل پويايي و سازندگي و اجتماع است.

بنابراين اثرات مفيد و سازنده‌اي براي منتظران واقعي دارد که به چند مورد آن اشاره مي‌گردد:

شرايط بسيار دشوار عصر غيبت, مستلزم آن است که هر شيعه‌ منتظري, در برابر مشکلات و گرفتاري‌ها بايستد و از موجوديّت و هويّت خويش دفاع کند و صبرش مغلوب حوادث نشود. امام رضا (ع) در رابطه با همراهي و ملازمت صبر و انتظار فرج فرموده‌اند: ما أحسن الصَّبر و انتظار الفرج؛ چه‌قدر نيکوست صبر و انتظار فرج.

نتيجه‌ صبر در انتظار, پيروزي است. امام کاظم (ع) در اين زمينه مي‌فرمايند: هر کس صبر کند و انتظار کشد به فرج و پيروزي مي‌رسد و انتظار فرج بخشي از فرج است.
اين مسئله چنان حياتي است که صابران دوره‌ي انتظار از گروندگان به غيب, بلکه از مفلحان و رستگاران شمرده شده‌اند.

پيامبر اکرم(ص) مي‌فرمايند: طوبی للصّابرين في غيبته! طوبی للمُقِيمِين في مَحَبَّته ... اولئک و صَّفهم الله في کتابة فقال: والّذين يُؤمِنُونَ بِالغَيبِ و قال: اولئکَ حِـزبُ اللهِ ألا أنّ حِزبُ الله هُمُ المـُفلِحُون؛3 خوشا به حال صبر کنندگان در دوران غيبت مهدي (ع)! آن‌ها همان کساني هستند که خداوند وصف ايشان را در کتاب خود آورده‌است آنجا که مي‌گويد: کساني هستند که به غيب ايمان آورده‌اند و همچنين آنان حزب الله هستند، آگاه باشيد حزب خداوند همان رستگارانند.

منابع:
1. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 52، ص 110 .
2. موسوی اصفهانی، مکيال المکارم، ج 2، ص 411 .
3. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 52، ص 143 .