مولاي غريب اميرالمؤمنين علي ع

[سعید پورشاهی]

تنها ترین تنهای عالم

بیا ای دل كه شام بی كسی شد




سحرگاه تب و دلواپسی شد

دلا افشان به سر خاك عزا را




تو بنگر قتل سرخ مرتضی را

علی آن ماه كوفه رفت از دست




قفس را در دل محراب بشكست

نشسته خیره كوفه در عزایش




زمین و آسمانی همنوایش

مگر مولا دراین ظلمات خاموش




شده سهم یتیمانش فراموش

چه شد تنهاترین تنهای عالم




یگانه مرد بی همتای عالم

بدون تو هزار و یك دل امشب




تواند صبر كردن مشكل امشب

علی خورشید غربت سوز كوفه




علی ای شمع جان افروز كوفه

سحر شد نقطه پایان دردم




شروع آخرین هجران دردم

علی ای بت شكن در بت پرستی




خطیب واژه های ناب مستی

بگو مولا سراپا گوشم امشب




میان گریه ات خاموشم امشب

بگو از جاری عطر نمازت




زسودای غم و سوز و گدازت

در آغوش نماز آخرینت




كدامین بغض بشكسته گلویت

پس از تو سفره پرنان شب كو




در هر خانه ای شیر و رطب كو

علی جان رفتنت آتش بجان زد




شرر بر دامن هفت آسمان زد

بنالید شیعیان از قلب پرسوز




به یاد غربت مولا شب و روز