کربلا در کربلا می ماند! اگر زینب نبود

[hamed]

سالروز رحلت حضرت زینب علیهاالسلام:
کربلا در کربلا می ماند! اگر زینب نبود











تو از تبار یاس کبودی. بر شاخسار عصمت روییده ای. تو آینه مظلومیّت مادر و ترجمه دوباره صبوری او هستی. عصمت فاطمی در سینه ات موج می زند و بلندی مرتبه اش تو را به سوی خود می کشاند. در آینه وجود تو «فاطمه بودن» موج می زند. چه شایسته فرزندی بودی تو ای زینب، ای دختر فاطمه زهرا علیهاالسلام . مظلومیت را چون مادر با درونت عجین کردی و صبوری را نیز. اگر او واسطه نبوت و ولایت بود ردای امامت نیز با دست تو از دوش امام حسین علیه السلام به قامت امام سجاد علیه السلام منتقل شد. اگر او ندای مظلومیّت علی علیه السلام را سر داد، خطبه های تو نیز از فریاد مظلومیت حسین علیه السلام سرشار بود. سلام و درود خدا بر تو و بر مادر بزرگوارت فاطمه زهرا.

باغبان ارزش هها

در ولادت تو ای عقیله بنی هاشم ـ ای مادر همه رنج ها و مصایب ـ لبخند بر لب ها خشکید و اشکْ چشم های مشتاقِ دیدارِ تو را بارانی کرد. تو باران رحمت خدا بودی و سینه ای لب ریز از مهر اهل بیت علیهم السلام . کوه صبوری بودی و دریای بردباری و تحمل. آمدنت برای صبوری بود و چشم گشودنت آغاز بردباری، و همین مظلومیّت تو بود که پرده ای از اشک بر شادی آمدنت کشید. تو باغبان ارزش هایی بودی که اهل بیت عصمت بذرافشانی کرده بودند و تو ای باغبان مهربان، چه صبورانه در اوج سختی ها نهال ارزش ها را بارور کردی و به بار نشاندی.

شادی تولد

امیرمؤمنان علی، علیه السلام ، در انتظار ولادت نوزادی پاک به سوی خانه می آید. امام حسین، علیه السلام ، شاد از تولد خواهری کوچک، مشتاقانه خبر این ولادت را به پدر می دهد و چشم در چشم پدر به دنبال شادی و شفعی است که در چشم هر پدری به هنگام تولد نوزادش شور می افکند. اما اشک بی اختیار برقِ شادی چشم های امام را در پرده می کشد. امام حسین، علیه السلام ، متحیر می ماند. تصویر اندوه و رنجی که بر دوش این نوزاد نورسیده کشیده خواهد شد در دل مولا علی، علیه السلام ، مرور می شود و راه بر اشک می گشاید.

الفتی الهی

الفتی که قلب زینب کبری را با امام حسین، علیه السلام ، گره می زند از هم اینک، در اولین چشم گشودن او، استوار می شود. گریه نوزاد آرام نمی شود تا برادرش حسین علیه السلام او را در آغوش بگیرد و چه عشقی دارد این برادرْ به این نوزادِ نورسیده! آغوش آرام برادر نوای گریه نوزاد را خاموش می کند و الفتی را که در قلب های آن دو موج می زند می نمایاند و این الفت محکم و محکم تر می شود تا روزی که با شهادت برادر قلب خواهر را شرحه شرحه کند و به این خون دل ها درخت اسلام آبیاری شود.

جامی از عشق و صبر

خداوند جام وجود تو را زینب، از عشق و صبر لب ریز کرده است؛ عشق به خدا، عشق به اهل بیت، و عشق به خاندان رسالت؛ آن گونه که سینه ات همه رنج ها را در خود بگنجاند و دم بر نیاورد؛ آن چنان که در آینه دلت تصویر همه رنج ها را ترسیم کنی و زبان به شِکوه مگشایی.

آینه مظلومیت مادر

تو از تبار یاس کبودی. بر شاخسار عصمت روییده ای. تو آینه مظلومیّت مادر و ترجمه دوباره صبوری او هستی. عصمت فاطمی در سینه ات موج می زند و بلندی مرتبه اش تو را به سوی خود می کشاند. در آینه وجود تو «فاطمه بودن» موج می زند. چه شایسته فرزندی بودی تو ای زینب، ای دختر فاطمه زهرا علیهاالسلام . مظلومیت را چون مادر با درونت عجین کردی و صبوری را نیز. اگر او واسطه نبوت و ولایت بود ردای امامت نیز با دست تو از دوش امام حسین علیه السلام به قامت امام سجاد علیه السلام منتقل شد. اگر او ندای مظلومیّت علی علیه السلام را سر داد، خطبه های تو نیز از فریاد مظلومیت حسین علیه السلام سرشار بود. سلام و درود خدا بر تو و بر مادر بزرگوارت فاطمه زهرا.

زینت پدر

تو افتخار عالمی ای زینب؛ ای زینت پدر؛ مایه فخر علی؛ ای گل بوستان نبوی. مولا علی علیه السلام شهسوار آفرینش، که افتخار عالم و آدم به اوست، به تو فخر می ورزد و تو را زینت پدر می خواند و تو به راستی مایه فخر پدری؛ چرا که شجاعت و شهامت و مهربانی و لطافت و فصاحت و بلاغت و کمال و بزرگی او را در آینه قلبت به تصویر کشیده ای. چون تو بر منبر خطابه سخن می راندی گویی ندای علی علیه السلام بود که به حق بلند شده و می خروشید. مرحبا بر بلندای همتت ای زینب.

خشنودی به خواست خدا

امروز را در کلاس عشق به آموختن نشسته ایم تا از آموزگار عشق، زینب کبری علیهاالسلام ، درس معرفت بیاموزیم. امروز آمده ایم تا مقام رضا و صبر را در آینه وجودش ببینیم و بیاموزیم که رضا به خواست خدا یعنی از عزیزترین ها دست کشیدن و در برابر معبود به شکرانه سر تسلیم ساییدن؛ یعنی آرامش شب را در راز و نیاز با معبود جستن و از آرام و قرار دنیوی گریختن؛ یعنی بر گلوی برادر بوسه زدن و برای خدا از او دل کندن؛ یعنی لحظه لحظه عمر را با رنج ها و مصیبت ها گذراندن و در ژرفای دل شکرگذار خدا بودن.

چشمه سار بندگی

زینب علیهاالسلام معلم عشق و عرفان بود آموزگار معرفت و کمال. عشق او به ولایت، و اطاعت محض او از امام و ولیّ آنی از دل پرمهر و داغدیده اش بیرون نرفت و قدم به قدم با رنج ها پیش رفت. هنوز دیرزمانی از رحلت جان سوز جد بزرگوارش و خاطره تلخ آن نمی گذشت که مظلومیت پدر به دلش آتش زد و مادر در اوج مظلومیت ترکش گفت. هنوز خون سرخ فرق شکافته پدر از محراب پاک نشده بود که برادر به جنگ خوانده شد و چندی بعد تیرهای بلا بدن بی جان برادر را نشانه گرفت و در پی همه دردها، اندوه بی پایان حادثه عاشورا بود. کاروان به سوی وادی شهادت پیش می رفت و عزیزترین کسِ زینب را به آغوش شهادت می سپرد. اما زینب، این چشمه سار اطاعت از خدا و امام، این دریای رضایت و صبر، این اسوه شیفتگی در برابر ولایت و امامت، دمی زبان به گلایه مگشود. نجوای او یکسره سپاس خدا و مهرورزی به امام و دفاع از ولایت بود.

منش زینبی

ای عصاره بردباری خلقت، ای سینه لب ریز از رنج ای مهربان ترین و مظلوم ترین یاور ولایت، امروز در رفتن تو به سوگ نشسته ایم و مظلومیت تو را دوره می کنیم. به ارزش هایی که تو به خون دل پروریدی چشم می دوزیم و قدم در راه تو می نهیم. امشب به یاد تو سحرگاه بیدار می شویم و به یاد نماز شبِ نشسته تو قامت می بندیم. دخترکانمان را که به یاد تو زینب نامیده ایم، با قصه رنج های تو در خواب می کنیم تا از چشمه سار معرفت تو لب ریز شوند؛ تو را بشناسند و به روشنای وجودت نور گیرند. ای صبورترین قامت ایستاده دهر...
ادامه دارد ...