سفر با سفینه ی خیال / خاطرات محرمی

[کبوتر حرم]

سلام


باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه عزا و چه نوحه و چه ماتم است

تا اونجایی که یادم میاد همیشه بی صبرانه منتظر محرم بودم ،دلم برای پرچم سیاه و هیئت و روضه تنگ می شد. اما هیچ وقت به طور خاص به خاطراتم فکر نمی کردم. محرم رو دوست داشتم ،نه به خاطر خاطراتم ،به خاطر عشق حسینی که تو دل همه ی ماست.
دیروز بعد از خوندن نوشته ی شما و طرح خاطره نویسی به گذشته ها فکر کردم ،به خاطرات...
اما برام جالبه ، تو بین همه ی تلخی ها و شیرینی ها چیزی که بیشتر از همه یادم میاد چیزی نیست جز آه و حسرت...
همیشه وقتی برادرم رو توی دسته ها نگاه می کردم، از ته دل حسرت می خوردم...
همیشه عاشق این بودم که یه زنجیر داشته باشم و با دوستام برم دسته ،سه ضرب زنجیر بزنم و با صدای بلند بگم حســـــــــــــــــین ...
درسته که قیمه ی امام حسین خیلی خوش مزه است، اما بعد از ظهر عاشورا وقتی داداشم می اومد خونه...
با زنجیرش که آویزونِ کمرش بود و با سر رو صورت گِلی
با دستی که دسته ی ضمختِ زنجیر پوستش رو برده بود و با پیرهنی که شونه هاش از جای زنجیر سیاه و براق شده بود...
از خودم بدم می اومد...
قیمه ی به اون خوشمزه گی رو با کلی عذاب وجدان می خوردم.احساس می کردم من نتونستم هیچ کاری برای امام حسین انجام بدم.
اما حالا که بزرگتر شدم می فهمم : زینبی بودن کمتر از حسینی بودن نیست...
حالا می فهمم اگه زینبی نبود که توی خیمه بمونه، شاید الان یاد حسینی هم نبود...
حالا می فهمم اگه پسر ها می تونن از جون مایه بزارن ، خریدار اشک دخترا هم زینبه...
حالا می فهمم که خدا منو خیلی دوست داشته، چون اگه پسر میشدم عقده ی زنونه گریه کردنِ برای حسین همیشه می موند رو دلم...
و ای کاش اشک ها و سینه زنی های ما از روی اخلاص باشه.
فدای گریه های پر سوز آقامون تو غربت بشم . می دونم لیاقت نداریم اما خدا کنه بتونیم هر چند کم ،زینب ها و عباس هایی برای آقامون باشیم...

آجرک الله مهدی جان