فسادهاي عموم جامعه در دوران غيبت

[منتظر]

بسم الله الرحمن الرحیم

فسادهاي عموم جامعه در دوران غيبت

قسمت اول

فسادهاي اخلاقي
ارحام و پدر و مادر

قطع رحم ها کنند.
صله رحم را با منت کنند.
جفا و استخفاف به پدر و مادر ظاهر شود.
پدران و مادران را فحش دهند.
فحش به پدران و مادران را علني کنند.
فحش و بدگويي به پدر و مادر را شعار خود کنند.
مرد پدر خود را سبّ کند و برادر خود را حسد برد.
پسر بر پدر افتراء زند و بر پدر و مادر نفرين کند و به مرگشان خوشحال باشد.
حال پدر و مادر نزد فرزند از هر کس بدتر باشد و خوشحال شود که کسي بر ايشان افتراء بندد.
فرزند بر پدر خشمناک باشد.
مرد اطاعت زن خود کند و نافرماني و جفا و به پدر و مادر، و کوشش در هلاکت برادر خود کند.
کوچکان بزرگان را تحقير کنند.
به پدر و مادر جفا کنند و به رفيقان نيکي.

همسايه

همسايه به همسايه جفا کند.
همسايه، همسايه را اکرام کند از ترس زبانش.
همسايه، همسايه را اذيت کند و او را مانعي نباشد و کسي او را منع نکند.
دورويي و دوزباني، خوش ظاهري و بد باطني
باطن ها خبيث و ظاهرها نيکو از جهت طمع در دنيا.
روها نيکو و دلها بدخو باشد، هر که ايشان را ببيند خوشش آيد و هر که با ايشان معامله کند به او ظلم کنند.
جثه و هيکل آدميزاد، اما دلها دلهاي شياطين.
روهاي مردم روهاي آدم و دلهاشان دلهاي شياطين.
دلهاي ايشان از مردار گنديده تر، و از صُبر زرد (1) تلخ تر.
در وقت سخن گفتن کلامشان از عسل شيرين تر ولي دلهاشان از حنظل تلخ تر.
مثل مردم، مثل گل خرزهره باشد که قشنگ و خوش رنگ است، اما طمعش تلخ است. سخن حکيمانه گويند، کلامشان پند و حکمت باشد، اما اعمالشان دردي است که دوا ندارد، گرگ هايي باشند که لباس ميش بر تن کرده اند.
پوست ميش بر دلهاي گرگ خو بپوشند.
بدزباني و بدخويي و بدکرداري و کنيه و لجاجت
کلامشان فحش و عملشان وحشت انگيز و موجب تنفر است.
فعلشان خبيث و مردمي ستمکار باشند.
اگر با ايشان همراهي و موافقت کني از تو به شک افتند، و اگر حديثي کني تکذيب تو کنند، و اگر از ايشان دور شوي غيبت تو کنند، ملتجي شدن به ايشان فضيحت و رسوايي است و عذرخواهي از ايشان ذلت و خواري و درخواست از ايشان فقر حاضر است.
لجاجت ظاهر شود.
مبتلا شوند در مابين خود به کينه و جدال.

خيانت و بي امانتي

امانت را ضايع کنند.
خائن را امين کنند.
خائن را امين و امين را به خيانت نسبت دهند.
امانت و درستي کم شود، خيانت بسيار گردد.
اول چيزي که برداشته شود از مردم امانت و خشوع است.
وفاداري و پيمان داري
وفا کم شود.
پيمان ها نقض شود.
آشنايان در وقت حاجت با يکديگر ناشناسي کنند، بعضي از بعضي رو پنهان کنند.
اخوت و برداري در راه خدا کم شود.
کمتر چيزي که پيدا شود برادري است که بتوان به او وثوق پيدا کرد.