گام اول

[صیاد]

قبلا صحبت کردیم که باید آماده ی پذیرایی از یک امام مقتدر شویم, امامی که دیگر مظلوم نیستند!


بحث امروز راجع به ویژگی های جامعه مهدوی است! جامعه اسلامی و امت اسلامی هم باید به اوج قله های اقتدار و توانمندی برای اعمال اقتدار برسد. جامعه امام زمان هم جامعه مقتدری است. منتظران هم در آستانه ظهور به اقتدار می رسند. حالا وظیفه ی ما چیست؟ تمرین داشتن اقتدار به همراه کنترل آسیبهای آن! مقتدر باشیم اما متکبر نشویم, مغرور نباشیم؛ وقتی می خواهیم مقتدرانه عمل کنیم به خودمان غره نشویم, تواضع و تزلزل و تضرع در خانه ی خدا را کنار نگذاریم. امت مقتدر یعنی کسانی که در راه دین و در راه اجرای فرامین خدا و در راه آنچه که خوب است, مقتدرانه عمل می کنند. حالا بحثی که پیش می آید این است که آیا این اقتدار بی حد و مرز است؟آیا نباید گاهی هم منعطف بود؟ اقتدار نباید بی حد و مرز باشد, باید مرز بین اقتدار و انعطافمان را روشن کنیم. حضرت امام هم مرز بین اقتدار و انعطافشان مشخص بود.

- اما ممکنه برای من و شما تعین مرز اقتدار و انعطاف مشکل باشه که خب طبیعی هم هست!

- به اینجای مطلب که میرسیم یه دو راهی داریم:

1.چگونگی تعیین مرز اقتدار و انعطاف

2.علت لزوم داشتن اقتدار در کنار انعطاف و بالعکس در جامعه اسلامی

- چون بحث اول طولانی تره, امروز بحث دوم رو ادامه می دیم و در روزهای بعد راجع به بحث اول صحبت می کنیم!

امام امت باید اقتدار داشته باشد, مرز بین اقتدار و انعطافش هم معلوم باشد. مردمی که می خواهند پای در رکاب او حرکت کنند هم باید مقتدرانه رفتار کنند, آنها هم باید بلد باشند منعطفانه رفتار کنند. حضرت امام وقتی قطعنامه را پذیرفتند, مردم انعطاف را بلد بودند. به دعوت خانواده های شهدا مردم ریختند تظاهرات اعلام کردند, اعلام وفاداری و بیعت مجدد با امام امت داشتند, اعلام کردند که: امام, اگر شما به هر دلیلی تشخیص دادید هم اکنون قطعنامه را بپذیرید تا همین ده روز قبل هم فرموده بودید که کوتاهی در جنگ خیانت به رسول الله (ص) است بعد یک دفعه خوتان قطعنامه را پذیرفتید, ما قبول داریم, شما انعطاف به خرج دادید ما هم با شما انعطاف می پذیریم!

اگر یک امتی بلد نباشند انعطاف بپذیرند مثل همان یاران امام حسن مجتبی (ع) می شود که آمدند به امام حسن مجتبی (ع) گفتند«یا مذل المومنین» ای ذلیل کننده ی مومنین! اینها انعطاف بلد نبودند!

اگر امتی اقتدار بلد نباشد مثل همان امت امیرالمومنین می شوند که وقتی فرمود قرآن را بزنید, گفتند ما در مقابل قرآن دست و پایمان می لرزد, ما نمی توانیم اینجا مقتدارنه برخورد کنیم! اگر مردم به اقتدار نرسند, یا مرز اقتدار و انعطاف خود را نشناسند و قدرت اعمال رفتار مقتدرانه نداشته باشند, آن امام تنها می مانند.

فکر نکنیم باید بار همه اقتدار بر دوش امام باشد, هرکسی که دشمن نسبت به او حساس نباشد, معلوم می شود که یار امام نیست!

اقتدار در چشمهای ما یا بهتر بگوییم در چشمان پاک دلها کمی زشت منظر است. نمیشود با کشتن و کشتار کنار آمد! شک و تردید به سراغ آدم می آید!

اما یادمان باشد امام زمان (عج) بر امتی ظهور می کنند که در اوج اقتدارند, مردمی که همان قدر که رئوف هستند و پاک دل هستند همان قدر در قطع ارتباط, در مبارزه کردن, در کشتن و در قتل و... اعمال اقتدار کنند. مگر ما در قرآن قتال نداریم؟ قتال یعنی کشتن و کشته شدن! شهدا قدرت کشتن و کشته شدن را با هم داشتند. این هردو امر لازم است! معمولا کسی تبلیغ نمی کند شجاعت داشته باشید؛ همه می پندارند در این مقوله آدم داریم همه دنبال تبلیغ مهربانی و شهادت طلبی و ... هستند اما باید در زمینه اقتدار هم کار کرد. ما باید قدرت قتال فی سبیل الله داشته باشیم و قاطعانه برخورد کنیم!آنچنان باشیم که در رکاب ولی عصر هر جا لازم بود مقتدرانه و هر جا لازم بود منعطفانه برخود کنیم!

- یاد شهید صیادشیرازی افتادم! خداوند متعال بر علو درجات ایشان و همه شهدای جنگ و همه سربازان اسلام بیفزاید و ما را در راه آنان ثابت قدم بدارد؛آمین!