آدميت

[hamed]

چو دریا مکن خو به تنهاخوری
نظامی گنجوی

چو دریا مکن خو به تنهاخوری
که تلخ است هرچ آن چو دریا خوری

به هرکس بده بهره چون آب جوی
که تا پیش‌میرت شود هر سبوی

طعامی که در خانه داری به بند
به هفتاد خانش رسد بوی گند

چو از خانه بیرون فرستی به کوی
در و درگهت را کند مشک‌بوی

بنفشه چو در گل بود ناشکفت
عفونت بود بوی او در نهفت


برگرفته از كتاب:


نظامي، الياس‌بن يوسف؛

اقبال‌نامه؛ تصحيح و حواشي حسن وحيد دستگردي؛ چاپ نخست؛ تهران: زوّار 1386.