آدميت

[zeinab]

از آن روزي كه فرزندان آدم در خونشان زهر تلخ دشمني جوشيد
از آن روزي كه يوسف را برادرانش به چاه انداختند
از آن روزي كه با شلاق خونين ديوار چين را ساختند
آدميت مرده بود گرچه آدم زنده بود بعد ازاين دنيا پر از آدم شدواين نسل هم هي گشت وگشت ولي آدميت برنگشت، از همان روزي كه آدميت مرد گفتم من مادر ارضم عيد از هم آغوشي عشق طفل زيباي محبت زايم
تابگويي آدميت هست تا زماني كه بخواهيم بمانيم آدم.
باتصرف وتلخيص از فريدون مشيري