اربعین خونین

[آشنای غریب]

امان از دل زینب ...

[highlight=#NaNf1ff]پریشانی گیسوان بادها ، بی قراری یکپارچه ی دریاها ، تبداریِ زمین ...

ناگهان اربعین کاروان زخم و اسارت از راه میرسد و بغض چهل روزه ی خود را روی خاک سوخته پهن می کند. کربلایی از خون های همیشه تازه روایت می شود. مرثیه نیز پا به پای کاروانیان، خود را به دشت آلاله های پر پر رسانده است و هر سو که می نگرد، یا تصویر تیر و نیزه شکسته است یا حکایت سوزناک عمود آهنین.




عاشورا دیگر بار ورق می خورد؛ خون و چکاچک شمشیرها و بی آبیِ دریادلان. کاروان غمبارِ اربعین از دیار سراسرْ آشوبگری یزید و از ناسپاسی هایِ پر عذاب شام رسیده است. این قافله با خطبه های اشک بر لب ، همه ی عاشورائیان خود را آورده است به جز رقیّه (س) که نامش رباعی گونه در شام باقی ماند و درخشید. باقی ماند تا مثنوی ها پیشِ مظلومیتش برای همیشه الکن باشند.

اربعین یعنی آه هایِ از سفر بازگشته؛

یعنی داغ های به موطن رسیده.

اربعین گلستانِ ثمر دهی اشک های عاشورا است.

سوختنِ آخرین قطره ی فرات در آرزوی لب های عبّاس (ع) است.

تکرار تنهایی های زینب (س) است که در کربلا و عصر عاشورا تولد یافت.

به راستی مقام اربعین با انبوهی از این اندوه ها کمتر از عاشورا نیست و قلم های ما هرگز نمی توانند آن گونه که باید به سوگ بنشینند. این قلم ها که هیچ سطری از تشنگیِ مردان خورشید را نچشیده و منظومه ی بلند آوارگی را همراهی نکرده و از خارستان های ناتمام و گستاخ عبور نکرده اند، چگونه خواهند توانست به منزلتِ اربعین دست پیدا کنند؟

قلم ها تنها می توانند حوالیِ نام و یاد اربعین، چند قطره ای اشکِ «واویلا» بریزند و دلتنگِ نوشتن از تنهاییِ خودشان باشند.

هر اربعین که می آید، واژه ها تنها می توانند سینه زنان کنار گریه های ظریف جابر بنشینند.

جابر، زائر دلسوخته ی اربعین است که پس از مصافحه با پیامبر (ص) ، همان دست ها را به تبرّک تربت حسین (ع) کشاند.





هر اربعین که بیاید، قلم ها با حزن آلودترین لحظه هایشان هر چقدر هم که بکوشند ، «یا حسین» هایِ جانسوز جابر را و آن حجم فراق را درک نمی کنند، چه برسد به خون گریه های زینب (س) ...

امان از روزهای نِی
امان از مصائب ناگزیر
امان از اربعین
... و امان از دلِ زینب (س)


متن از : تبیان[/highlight]