روزگاری شد که در ميخانه خدمت م یکنم
در لباس فقر کار اهل دولت می کنم
تا کی اندر دام وصل آرم تذروی خوش خرام
در کمينم و انتظار وقت فرصت می کنم
واعظ ما بوی حق نشنيد بشنو کاين سخن
در حضورش نيز می گويم نه غيبت می کنم

با صبا افتان و خيزان می روم تا کوی دوست
و از رفيقان ره استمداد همت می کنم
خاک کويت زحمت ما برنتابد بيش از اين
لطف ها کردی بتا تخفيف زحمت می کنم
زلف دلبر دام راه و غمز هاش تير بلاست
ياد دار ای دل که چندينت نصيحت می کنم
ديده بدبين بپوشان ای کريم عيب پوش
زين دليری ها که من در کنج خلوت می کنم
حافظم در مجلسی دردی کشم در محفلی
بنگر اين شوخی که چون با خلق صنعت می کنم

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
من نگويم که کنون با که نشين و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زيرک و عاقل باشی
چنگ در پرده همين می دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حيف باشد که ز کار همه غافل باشی
نقد عمرت ببرد غصه دنيا به گزاف
گر شب و روز در اين قصه مشکل باشی
گر چه راهيست پر از بيم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صيد آن شاهد مطبوع شمايل باشی