شبيه مرغک زاري کز آشيانه بيافتد

جدا ز دامن مادر، به دام دانه بيافتد



ز نازکي ز ندامت، ز بيم صبح قيامت

بدان نشان که شنيدي، سري به شانه بيافتد



به کار آنکه برون از بهشت گشته عجب نيست

که در جهنم غربت، به ياد خانه بيافتد



نشان گرفته دلم را، کمان ابروي ماهي

خداي را که مبادا، دل از نشانه بيافتد



دلم به کشتي کربت، به طوف لجّه غربت

چو از کرانه‌ي تربت، به بيکرانه بيافتد



شوم چو ابر بهاران، ز جوش اشک چو باران

که دانه دانه برآيد، که دانه دانه بيافتد



جهان دل است و تو جاني، نه بلکه جان جهاني

کم سکندر و دارا، کزين فسانه بيافتد



خيال کن که غزالم، بيا و ضامن من شو

بيا که آتش صياد، از زبانه بيافتد



الا غريب خراسان، رضا مشو که بميرد

اگر که مرغک زاري از آشيانه بيافتد