هر که را با خط سبزت سر سودا باشد پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم داغ سودای توام سرّ سویدا باشد

تو خود ای گوهر یکدانه کجائی آخر کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

از بن هر مژه ام آب روان است بیا اگرت میل لب جوی و تماشا باشد

چون گل و می دمی از پرده برون آی و درا که دگر باره ملاقات نه پیدا باشد

ظل ممدود خم زلف تو ام بر سر باد کاندرین سایه قرار دل شیدا باشد

چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد