گفت دارم برای خدا می روم. یه تک خونه، وسط بیابان، با دو تا بچه سه ماه و دو ساله، دو ماه که زندگی کردم رفت... رفت و برگشت... آنقدر رفت که چند سالی کشید. نمیدانم. اگه نمی زاشتم که بره اگه تصادف می کرد و کشته می شد من چه جوابی به خدا داشتم که بگم... آخرین بار که رفت تو جمعیت بدرقه گمش کردم. بعد یکی داشت می کوبید به شیشه، سربند سرخ هم بسته بود. تو دلم اشک ریختم نخواستم غصه بخوره ... رفت دلم را من را همه هستی ام را با خودش برد.. بعد من مترکه شدم...

انگار ما همش شش ماه با هم زندگی کردیم.

آخرین بار که داشت میرفت، انگار قلبم را، دلم را، همه وجودم را، هستی ام را، کنده بود و داشت با خودش می برد... گفت فقط برای خدا، گفت امام همش ورد زبان دلش امام خمینی بود. من وقتی از امامش میگفت گریه ام می گرفت. و نرم نرم می گریستم. محمد تو نمی مانی من تنها میشم. تو شهید می شید. یک درخت انار تو حیایط کاشت، حیاط که چی بگم. تا چشم کار میکرد بیابان بود. دور برم هیچ خانه ائی نبود. آخرین بار که رفت تو اتوبوس گمش کردیم. آنقدر سرک کشیدم تو این اتوبوس ها که گردنم داشت می شکست. تو دلم هی د اد می زدم پس تو کجائی؟
خودت رو بهم نشون بده محمد من... یه مرتبه کنار اتوبوس ایستاده بودم که صدا شیشه به گوشم خورد برگشتم دیدم سربند سرخ یا حسین....

اصلا یه جورائی انگار داشت میرفت برا شهادت و رفت ....