۲۹ آذر ۱۳۸۹, ۰۶:۱۸ عصر
حمد و سپاس خدایی را سزاست كه تیر حتمی قضایش را هیچ سپری نمی شكند و لطف و محبت و هدایتش را هیچ مانعی باز نمی دارد و هیچ آفریده ای به پای شباهت مخلوقات او نمی رسد.
............ . . حهل و نادانی من و عصیان و گستاخی من تو را باز نداشت از اینكه راهنمایی ام كنی به سوی صراط قربتت و موفقم گردانی به آنچه رضا و خوشنودی توست.
پس
هر گاه كه تو را خواندم پاسخم گفتی .
هر چه از تو خواستم عنایتم فرمودی.
هرگاه اطاعتت كردم قدردانی و تشكر كردی.
و هر زمان كه شكرت را بر جا آوردم بر نعمت هایم افزودی.
و اینها همه چیست؟
جز نعمت تمام و كمال و احسان بی پایان تو؟!
............ . .. پروردگار من!
............ . .. من را از هول و هراس های دنیا و غم واندوه های آخرت رهایی ببخش.
و من را از شر آنان كه در زمین ستم می كنند در امان بدار.
............ . .. خدایا!
به كه واگذارم می كنی؟
به سوی كه می فرستی ام؟
به سوی آشنایان و نزدیكان؟تا از من ببرند و روی برگردانند.
یا به سوی غریبان و غریبه گان تا گره در ابرو بیافكنند و مرا از خویش برانند؟
یا به سوی آنان كه ضعف مرا می خواهند و خواری ام را طلب می كنند؟
............ . .. من به سوی دیگران دست دراز كنم؟در حالی كه خدای من تویی و تویی كارساز و زمامدار من.
............ .. .. ای توشه و توان سختی هایم!
ای همدم تنهایی هایم!
ای فریاد رس غم وغصه هایم!
ای ولی نعمت هایم!
............ . ... ای پشت و پناهم در هجوم بی رحم مشكلات!
ای مونس و مامن و یاورم در كنج عزلت و تنهایی و بی كسی!
ای تنها امید و پناهگاهم در محاصره ی اندوه و غربت و خستگی!
ای كسی كه هر چه دارم از توست و از كرامت بی انتهای تو!
............ . .. تو پناهگاه منی!
تو كهف منی!
تو مامن منی!
............ . . حهل و نادانی من و عصیان و گستاخی من تو را باز نداشت از اینكه راهنمایی ام كنی به سوی صراط قربتت و موفقم گردانی به آنچه رضا و خوشنودی توست.
پس
هر گاه كه تو را خواندم پاسخم گفتی .
هر چه از تو خواستم عنایتم فرمودی.
هرگاه اطاعتت كردم قدردانی و تشكر كردی.
و هر زمان كه شكرت را بر جا آوردم بر نعمت هایم افزودی.
و اینها همه چیست؟
جز نعمت تمام و كمال و احسان بی پایان تو؟!
............ . .. پروردگار من!
............ . .. من را از هول و هراس های دنیا و غم واندوه های آخرت رهایی ببخش.
و من را از شر آنان كه در زمین ستم می كنند در امان بدار.
............ . .. خدایا!
به كه واگذارم می كنی؟
به سوی كه می فرستی ام؟
به سوی آشنایان و نزدیكان؟تا از من ببرند و روی برگردانند.
یا به سوی غریبان و غریبه گان تا گره در ابرو بیافكنند و مرا از خویش برانند؟
یا به سوی آنان كه ضعف مرا می خواهند و خواری ام را طلب می كنند؟
............ . .. من به سوی دیگران دست دراز كنم؟در حالی كه خدای من تویی و تویی كارساز و زمامدار من.
............ .. .. ای توشه و توان سختی هایم!
ای همدم تنهایی هایم!
ای فریاد رس غم وغصه هایم!
ای ولی نعمت هایم!
............ . ... ای پشت و پناهم در هجوم بی رحم مشكلات!
ای مونس و مامن و یاورم در كنج عزلت و تنهایی و بی كسی!
ای تنها امید و پناهگاهم در محاصره ی اندوه و غربت و خستگی!
ای كسی كه هر چه دارم از توست و از كرامت بی انتهای تو!
............ . .. تو پناهگاه منی!
تو كهف منی!
تو مامن منی!