تالار گفتمان وب سایت ختم قرآن مجید

گفتند:عطا نمی شود... اما شد
بخشیده خطا نمی شود... اما شد

گفتند به این حسین حسین گفتن ها
درد تو دوا نمی شود ... اما شد !
شد...

عیسی(ع) درشام آخر، دو نفر از حواریانش را بایک جمله و با یک لحن مشابه متهم کرد. عیسی(ع) گناهانی را که هر دو آنها در آینده مرتکب می شدند، پیش بینی کرد.یهودای اسخریوطی به خود آمد و خود را محکوم کرد.پطروس نیز پس از سه بار انکار تمام اعتقاداتش ، به خود آمد. اما در لحظه تصمیم، پطرس مقصود حقیقی پیام عیسی(ع) را فهمید. توبه کرد و ادامه داد، با فروتنی.می توانست خودکشی را انتخاب کند، اما با حواریان دیگر رو به رو شد و شاید گفت: بسیار خوب، تا بشر هست درباره‌ی اشتباه من صحبت کنید، اما بگذارید اصلاحش کنم.پطرس فهمید که عشق می بخشد. یهودا هیچ نفهمید.
*
*
*

*******
بخشش یک خیابان دو طرفه است. هربار کسی را می بخشیم، خود را نیز می بخشیم . اگر نسبت به دیگران تسامح کنیم، پذیرش اشتباه های خودمان آسان تر است. بدین ترتیب، بدون گناه یا تلخی، می توانیم بهتر به سوی زندگی ره یابیم.هنگامی که بخاطر ضعف بگذاریم نفرت، حسادت و عدم تسامح در پیرامون ما ارتعاش یابد، سرانجام این ارتعاشات ما را می بلعند.پطرس از مسیح(ع) پرسید: مولای من ، آیا باید شخص دیگری را هفت بار ببخشم؟ و مسیح(ع) پاسخ داد نه تنها هفت بار که هفتاد بار.بخشش پرده‌ اسیری را پاک می کند و نور راستین الهی را به ما می‌نمایاند.

پائولوکوئلیو/ کتاب مکتوب

نویسنده : خادمین حضرت خدیجه ( س )

امید یعنی آرزو کنیم چیزی اتفاق بیفتد...
ایمان یعنی یقین داریم چیزی اتفاق خواهد افتاد...
شجاعت یعنی باعث شویم چیزی اتفاق بیفتد...

امان از این مردم (زیبا و خواندنی و حكمت آموز)

مردم و دیگران
عده ای فقط به خود فکر می کنند و به دیگران کاری ندارند.
عده ای همچون سیم رابط فقط به دیگران فکر می کنند.
عده ای هم به خود فکر می کنند و هم به دیگران .

مردم و اطعام
بعضی می خورند و می خورانند.
بعضی نه می خورند و نه می خورانند.
بعضی نمی خورند ولی می خورانند.
آیا می دانی کدام بهتر است؟

مردم و منکرات
مردم در رابطه با منکرات چند دسته اند:
گروهی بی تفاوتند و کاری به فساد و صلاح جامعه ندارند.
گروهی مروج فساد و منکراتند.
گروهی چون خورشید جهان را روشن و آفت ها را از بین می برند.
یا رب! ما را نیز از این دسته اخیر قرار بده.

مردم و درختان
بعضی همچون درختان سرسبز و بانشاط هستند.
بعضی همچون درختان بی ثمر و پرآفت هستند.
بعضی همچون سنجد پیچیده اند.
تو هم درخت وجودت را پرثمر ساز!

مردم و کار خیر
گروهی اهل خیرند و دائما به فکر گره گشایی از مشکلات دیگران هستند.
گروهی بی خیرند و کوچکترین کاری برای رفع مشکلات دیگران انجام نمی دهند.
گروهی نه تنها بی خیرند که مانع خیرند و مرتب در برابر کسانی که کار خیر انجام می دهند، مشکل ایجاد می کنند.
تو نیز گره گشای دیگران باش .

مردم و گناه
می توان عموم مردم را از نظر تقوی و پاکی، عبادت و درستی، گناه و بی بند و باری، به سه دسته تقسیم نمود.
دسته ای از افراد پیوسته به فکر عبادت و بندگی خدا می باشند. و خیلی کم به فکر گناه می افتند و اگر کار خلافی از آنها سر بزند، فورا پشیمان گشته و توبه می کنند.
دسته ای از افراد نسبت به عبادات و واجبات پایبند هستند، اما از گناه و معصیت هم پرهیزی ندارند و چندان بر هوای نفس خود مسلط نیستند. و چه بسا در هر شبانه روز، بارها مرتکب گناه می شوند و گاه و بیگاه هم استغفار می کنند.
دسته سوم اشخاصی هستند که گذشته از آنکه هرگز به فکر عبادت و تقوی نیستند. دائما در وادی معصیت سیر می کنند و همیشه در حال عصیان به سر می برند و هیچگاه در مقام عذر خواهی و توبه برنمی آیند.
خدایا! ما را لحظه ای به خودمان وا مگذار.

مردم و دانش
حضرت علی علیه السلام فرمود: مردم نسبت به علم و دانش سه گروهند:
علمای الهی .
دانش طلبانی که در راه نجات، دنبال تحصیل علمند.
جاهلان و احمقان بی سر و پا که دنبال هر صدایی می روند و با هر بادی حرکت می کنند، همان ها که با نور علم روشن نشده اند و به ستون محکمی پناه نبرده اند.(نهج البلاغه، ترجمه آیة الله مکارم شیرازی، ج3، کلمه قصار147)

مردم و دانایی
حکیمی را گفتند: پندی ما را بیاموز. گفت: مردم دنیا بر چهار گروهند:
یکی آن است که داند و داند که دانا است، از وی دانش بیاموزید.
دیگر آن است که داند و نداند که دانا است؛ او فراموشکار است، یادش دهید.
و سوم آن است که نداند و داند که نداند، بیاموزیدش .
و آخر آن است که نداند و نداند که نداند، او جاهل است، از وی دوری کنید.

مردم و قرآن
مردم در برخورد با قرآن چند دسته اند.
دسته ای سر و کاری با قرآن ندارند.
دسته ای فقط توجه سطحی و ظاهری به قرآن دارند. در حد قرائت و تجوید.
دسته ای قرآن را به عنوان کتاب زندگی می دانند و اعمال و رفتار خود را با آن تنظیم می کنند.
خدایا! ما را از عاملان به قرآن قرار بده .

مردم و گذشته
بعضی از مردم دائم افسوس گذشته را می خورند.
بعضی از مردم همه توجه خود را معطوف به آینده کرده اند و هم افسوس گذشته را می خورند.
و بعضی از مردم، هم نقد عمرشان را غنیمت می شمرند و هم به فکر آینده خود هستند. عاقل کسی است که از دیروز پند گیرد، در زمان حال زندگی کند و به آینده بیندیشد.

---

http://jahadioon.ir/groups/viewgroup/158...8%AF%DB%8C

باران که می بارد همه پرنده ها به دنبال سر پناهند.

اما عقاب برای اجتناب از خیس شدن بالاتر از ابرها پرواز می کند،

این دیدگاه است که تفاوت را خلق می کند...

روزی فرا خواهد رسید که جسم من آنجا زیر ملحفه سفید پاکیزه ای که از چهار طرفش زیر تشک تخت بیمارستان رفته است، قرار می گیرد و آدم هایی که سخت مشغول زنده ها و مرده ها هستند از کنارم می گذرند.


آن لحظه فرا خواهد رسید که دکتر بگوید مغز من از کار افتاده است و به هزار علت دانسته و ندانسته زندگیم به پایان رسیده است.


در چنین روزی، تلاش نکنید به شکل مصنوعی و با استفاده از دستگاه، زندگیم را به من برگردانید و این را بستر مرگ من ندانید. بگذارید آن را بستر زندگی بنامم. بگذارید جسمم به دیگران کمک کند که به حیات خود ادامه دهند.


چشمهایم را به انسانی بدهید که هرگز طلوع آفتاب، چهره یک نوزاد و شکوه عشق را در چشم های یک زن ندیده است.


قلبم را به کسی هدیه بدهید که از قلب جز خاطره ی دردهایی پیاپی و آزار دهنده چیزی به یاد ندارد.


خونم را به نوجوانی بدهید که او را از تصادف ماشین بیرون کشیده اند و کمکش کنید تا زنده بماند تا نوه هایش را ببیند.


کلیه هایم را به کسی بدهید که زندگیش به ماشینی بستگی دارد که هر هفته خون او را تصفیه می کند.


استخوان هایم، عضلاتم، تک تک سلول هایم و اعصابم را بردارید و راهی پیدا کنید که آنها را به پاهای یک کودک فلج پیوند بزنید.


هر گوشه از مغز مرا بکاوید، سلول هایم را اگر لازم شد، بردارید و بگذارید به رشد خود ادامه دهند تا به کمک آنها پسرک لالی بتواند با صدای دو رگه فریاد بزند و دخترک ناشنوایی زمزمه باران را روی شیشه اتاقش بشنود.


آنچه را که از من باقی می ماند بسوزانید و خاکسترم را به دست باد بسپارید، تا گلها بشکفند.


اگر قرار است چیزی از وجود مرا دفن کنید بگذارید خطاهایم، ضعفهایم و تعصباتم نسبت به همنوعانم دفن شوند.


گناهانم را به شیطان و روحم را به خدا بسپارید و اگر گاهی دوست داشتید یادم کنید.


عمل خیری انجام دهید، یا به کسی که نیازمند شماست، کلام محبت آمیزی بگویید.


اگر آنچه را که گفتم برایم انجام دهید، همیشه زنده خواهم ماند ...


[font=tahoma][/font]

کسی که برایت ارامش بیاورد,
مستحق ستایش است...
انسان ها را در زیستن بشناس,
نه در گفتن...
در گفتار همه اراسته اند...

از «خانه» بیرون زدن، یعنی: از «خود» فرار کردن.
ـ در جایی که «دیگران» از پشت، خنجر می زنند، آغوش «خانواده» رویاروی ما و برترین مأواست.
ـ فقط پدران و مادران «الگو» می توانند فرزندان «نمونه» بپرورانند.
ـ «حسرت های کوچکِ» فرزندان خود را، جدی بگیریم، تا به «غم های بزرگ» مبتلا نشویم.
ـ هنگامی که «خانه» به «زندان» بَدَل شود، والدین در نگاه فرزندان، زندانبانند!
ـ هر «اخم» پدران و مادران، یک «زخم» برای فرزندان است.
ـ مسئولیت دادن به فرزندان، تعهدآور است و هم زبانی با آنها، هم دلی را به دنبال دارد.
ـ اگر والدین به فرزندانشان نزدیک شوند، آنان هرگز از پدران و مادرانشان دور نمی شوند.
ـ فرزندان، عضوی از اعضای خانواده اند...و «چو عضوی به درد آورد روزگار»...!
ـ پدران و مادران، تنها دوستانی هستند که هرگز تن به خیانت نمی دهند.
ـ فرزندان، بدون یاری والدین، نمی توانند گره های کور زندگی را، باز و خوش بختی را آغاز کنند.
ـ دختران و پسران شایسته، هرگز تن به تقلیدهای کورکورانه نمی دهند و مشغول برنامه های سرگرم کننده نمی شوند.
ـ آنان که چشم امید به «هرچه پیش آید...» و «باری، به هر جهت» دارند، هرگز در تعیین مسیر تحولات اساسی «خانواده» و «جامعه» سهمی ندارند.
ـ فرزندان، گرمابخش کانون خانواده و مایه استحکام و بقای آن هستند.
ـ فقط خانه می تواند اعضای خانواده را به آرامش برساند و خیابان، خلوت ها و زیبایی هامان را از ما می ستاند!
ـ همه چیز از «خانه» آغاز می شود؛ خوب یا بد!


نویسنده : مهدی خلیلیان
[font=tahoma][/font]