۲۸ دي ۱۳۹۰, ۰۷:۰۰ عصر
سلام دوستان امیدوارم که این مطلب رو تا اخر مطالعه کنید و سپس سوال های خود را مطرح کنید تا در همین پست پاسخ داشته باشد در این پاسخ که جمعی از محقیق و استادحمیدرضا شاکرین نیز بر آن نظارت داشته اند به صورت کامل پاسخ گو است ولی اگر سوالی داشتید همین جامطرح کنید تا بنده حقیر در حدتوانایی پاسخ تان را پاسخ گو باشم به امید روزی که وهابیت و بابیت از این اسلام ناب محمد و راهنمایی دین قران کریم نابود گردد
تردیدی نیست که قرآن از سوی خدا بر پیامبر اکرم(ص)نازل شده است ؛ اما چرا به زبان عربی؟و آیا الفاظ عربی قرآن نیز از سوی خدا است ، یا این الفاظ از زبان پیامبر(ص)است؟
پاسخ:
نزول قرآن به زبان عربی با توجه به مخاطبان نخستین و شخص پیامبر (ص)_که عرب زبانند_یک جریان طبیعی است و هر سخنوری ،مطالب خویش را با زبان مخاطبان مستقیم خود ، بیان می کند خداوند متعال نیز در ارسال پیامبران و ابلاغ پیام های خویش ،همین رویه را به کار گرفته است.
در اینباره ،توجه به چند نکته مهم است:
یکم :
قرآن کریم اگر چه برای تنزل در این عالم نیاز به زبان خاص دارد و آن عربی فصیح و مبین است ؛ولی زبان و فرهنگ آن همان «زبان فطرت است»که قابل فهم برای همگان است و تنها در این صورت می تواند جهانی باشد .اگر فرهنگ قرآن ، مربوط به یک نژاد و گروه خاصی بود، هیچ گاه نمی توانست جهانی باشد . از دیگر سو قرآن کریم ،کتابی ساده و معمولی نیست تا انسان بتواند، بر اثر آشنایی با قواعد عربی و مانند آن به همه معارفش دست یابد؛ بلکه کتابی است که در اوج آسمان و مقام«لَدُن»ریشه داشته و از علم الهی سرچشمه گرفته است و درک معارف بی انتهای آن ، بدون نردبان پرهیزگاری و ارتباط با او ، امکان پذیر نیست .
دوم:
همان طور که ایجاد حقیقت وحی، اختصاص به ذات خداوند متعال دارد؛ تنزل آن حقیق به لباس عربی مبین و الفاظ اعتباری نیز کار او است . نه آنکه فقط الفاظی را به عنوان ابزار انتقال آن معارف قرار داده باشد ! پس الفاظ قرآن کریم ، از سوی خداوند تعیین شده و از همین رو آرایش های لفظی قرآن ،یکی از وجوه اعجاز آن است .
آیات فراوانی دلالت دارد که علاوه بر محتوا، الفاظ و عبارت عربی قرآن نیز از ناحیه خداوند به پیامبر(ص) وحی شده است . بهترین گواه این مطلب ، تفاوت سبک بیان و عبارت های روایات نبوی ،با آیات قرآن کریم است .
سوم:
ارتباط الفاظی با معانی ، ارتباطی تکوینی و حقیقی نیست ؛ بلکه در اثر قرار داد ، لفظ معینی ،نشانۀ معنای خاصی می گردد . به همین دلیل برای یک معنای خاص در اقوام مختلف ،الفاظ گوناگونی وجود دارد و نیز یک حقیقت تکوینی همچون وحی ، گاهی به صورت عربی مبین ، گاهی به صورت عبری ،زمانی به زبان سریانی و ... ظهور می کند .
باتوجه به این نکته ، شاید این پرسش پدیدار شود که چگونه وحی الهی از مقام قدسی خداوند _ که جز تکوین صرف چیزی نیست _ به کسوت الفاظ و کلمات اعتباری که قرار داد محض است در می آید؟ در پاسخ گفتنی است : تنزل حقیقت اعتبار پیوند بخورد . این مسیر همان نفس مبارک رسول خدا (ٌص)است که می تواند بهترین واسطه ، برای پیوند امر تکوینی و قرار دادی باشد . مانند انسان های دیگر که همواره حقیقت های معقول را از بلندای عقل ، به مرحله تصور تنزل می دهند و از آنجا به صورت فعل و یا قول در گسره طبیعت پیاده می کنند .
بنابراین آنچه قرآن را جهان شمول ساخته ، «زبان فطری» آن است که در گویش «زبان عربی »رسا و گویا جلوه گر شده است ؛ زبانی که الفاظ آن ظرفیت نمایش معانی گسترده و پر دامنه ای را دارا است . از این رو آشنایی با زبان عربی و تلاوت قرآن به این زبان ، همچون مدخل ورودی برای نیل به مراتب و مراحل بالاتر این کتاب بی نظر است
تردیدی نیست که قرآن از سوی خدا بر پیامبر اکرم(ص)نازل شده است ؛ اما چرا به زبان عربی؟و آیا الفاظ عربی قرآن نیز از سوی خدا است ، یا این الفاظ از زبان پیامبر(ص)است؟
پاسخ:
نزول قرآن به زبان عربی با توجه به مخاطبان نخستین و شخص پیامبر (ص)_که عرب زبانند_یک جریان طبیعی است و هر سخنوری ،مطالب خویش را با زبان مخاطبان مستقیم خود ، بیان می کند خداوند متعال نیز در ارسال پیامبران و ابلاغ پیام های خویش ،همین رویه را به کار گرفته است.
در اینباره ،توجه به چند نکته مهم است:
یکم :
قرآن کریم اگر چه برای تنزل در این عالم نیاز به زبان خاص دارد و آن عربی فصیح و مبین است ؛ولی زبان و فرهنگ آن همان «زبان فطرت است»که قابل فهم برای همگان است و تنها در این صورت می تواند جهانی باشد .اگر فرهنگ قرآن ، مربوط به یک نژاد و گروه خاصی بود، هیچ گاه نمی توانست جهانی باشد . از دیگر سو قرآن کریم ،کتابی ساده و معمولی نیست تا انسان بتواند، بر اثر آشنایی با قواعد عربی و مانند آن به همه معارفش دست یابد؛ بلکه کتابی است که در اوج آسمان و مقام«لَدُن»ریشه داشته و از علم الهی سرچشمه گرفته است و درک معارف بی انتهای آن ، بدون نردبان پرهیزگاری و ارتباط با او ، امکان پذیر نیست .
دوم:
همان طور که ایجاد حقیقت وحی، اختصاص به ذات خداوند متعال دارد؛ تنزل آن حقیق به لباس عربی مبین و الفاظ اعتباری نیز کار او است . نه آنکه فقط الفاظی را به عنوان ابزار انتقال آن معارف قرار داده باشد ! پس الفاظ قرآن کریم ، از سوی خداوند تعیین شده و از همین رو آرایش های لفظی قرآن ،یکی از وجوه اعجاز آن است .
آیات فراوانی دلالت دارد که علاوه بر محتوا، الفاظ و عبارت عربی قرآن نیز از ناحیه خداوند به پیامبر(ص) وحی شده است . بهترین گواه این مطلب ، تفاوت سبک بیان و عبارت های روایات نبوی ،با آیات قرآن کریم است .
سوم:
ارتباط الفاظی با معانی ، ارتباطی تکوینی و حقیقی نیست ؛ بلکه در اثر قرار داد ، لفظ معینی ،نشانۀ معنای خاصی می گردد . به همین دلیل برای یک معنای خاص در اقوام مختلف ،الفاظ گوناگونی وجود دارد و نیز یک حقیقت تکوینی همچون وحی ، گاهی به صورت عربی مبین ، گاهی به صورت عبری ،زمانی به زبان سریانی و ... ظهور می کند .
باتوجه به این نکته ، شاید این پرسش پدیدار شود که چگونه وحی الهی از مقام قدسی خداوند _ که جز تکوین صرف چیزی نیست _ به کسوت الفاظ و کلمات اعتباری که قرار داد محض است در می آید؟ در پاسخ گفتنی است : تنزل حقیقت اعتبار پیوند بخورد . این مسیر همان نفس مبارک رسول خدا (ٌص)است که می تواند بهترین واسطه ، برای پیوند امر تکوینی و قرار دادی باشد . مانند انسان های دیگر که همواره حقیقت های معقول را از بلندای عقل ، به مرحله تصور تنزل می دهند و از آنجا به صورت فعل و یا قول در گسره طبیعت پیاده می کنند .
بنابراین آنچه قرآن را جهان شمول ساخته ، «زبان فطری» آن است که در گویش «زبان عربی »رسا و گویا جلوه گر شده است ؛ زبانی که الفاظ آن ظرفیت نمایش معانی گسترده و پر دامنه ای را دارا است . از این رو آشنایی با زبان عربی و تلاوت قرآن به این زبان ، همچون مدخل ورودی برای نیل به مراتب و مراحل بالاتر این کتاب بی نظر است