تالار گفتمان وب سایت ختم قرآن مجید

نسخه کامل: حدیث روز
شما در حال مشاهده نسخه متنی این صفحه می‌باشید. مشاهده نسخه کامل با قالب بندی مناسب.
امام علی علیه السلام :

قبل از سفر همسفرت را پیدا کن ،

و پیش از تهیه ی خانه همسایه ات را بشناس .
Roseامام جعفر صادق علیه السلام:

لَا تُكَرِّهُوا إِلَى أَنْفُسِكُمُ الْعِبَادَةَ
عبادت را به خود مكروه و ناپسند نداريد


اصول کافی:ج3/ص137
امام على (ع) می فرمایند:
لَو اَنَّ السَّماواتِ وَالرضَ كانَتا عَلى عَبدٍ رَتقا ثُمَّ اتَّقَى اللّه‏َ لَجَعَلَ اللّه‏ُ لَهُ مِنها مَخرَجا وَرَزَقَهُ مِن حَيثُ لا يَحتَسِبُ

اگر آسمان‏ها و زمين، راه را بر بنده‏اى ببندند و او تقواى الهى پيشه كند، خداوند حتما راه گشايشى براى او فراهم خواهد كرد و از جايى كه گمان ندارد روزى‏اش خواهد داد.



غررالحكم، ح7599
امام عسكرى سلام الله علیه :

خَيرُ إخوانِكَ مَن نَسِيَ ذَنبَكَ، وذَكَرَ إحسانَكَ إلَيهِ

بهترين برادر تو آن كسى است كه گناه و خطاى تو را به خود، فراموش كند

دوستی در قرآن و حدیث: ح 478
امام صادق علیه السلام:



يَا أَخَا جُعْفٍ إِنَّ الْإِيمَانَ أَفْضَلُ مِنَ الْإِسْلَامِ وَ إِنَّ الْيَقِينَ أَفْضَلُ مِنَ الْإِيمَانِ وَ مَا مِنْ شَيْءٍ أَعَزَّ مِنَ الْيَقِينِ




جابر گويد: امام صادق (ع ) بمن فرمود: اى جعفى : همانا ايمان برتر از اسلام و يقين برتر از ايمانست و چيزى گرامتر (كمياب تر) از يقين نيست .


اصول کافی:ج3/ص86
امام صادق سلام الله علیه :

اِعرِفُوا مَنازِلَ النّاسِ عَلى قَدرِ رَوايَتِهِم عَنّا؛

جايگاه مردم را نزد ما از رواياتى كه از ما نقل مى‌‏كنند، بشناسيد

ميزان الحكمة: ح 3503
Roseپیامبر اکرم صلوات الله علیه:

مَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَى عَبْدٍ بَابَ شُكْرٍ فَخَزَنَ عَنْهُ بَابَ الزِّيَادَةِ


در سپاسگزارى بروى بنده ئى گشوده نگردد كه در افزايش برويش بسته شود (بلكه سپاسگزارى افزايش در پى دارد).
اصول کافی:ج3/ص149
امام سجّاد سلام الله علیه :

مَن رمى النّاسَ بِما فيهِم رَمَوهُ بِما ليسَ فيهِ

هر كس به مردم عيبى را نسبت دهد كه دارند مردم به او عيبى را كه ندارد نسبت مى‏‌دهند

ميزان الحكمة: ح 2143
امام على (ع) فرمودند:
لَن يَفُوزَ بِالْجَنَّةَ إلَّا السّاعی لَها
به بهشت نخواهد رسید ، جز کسى که براى آن بکوشد

میزان الحکمة ، ح 2570
ابوبصير مى‏گويد: حضرت صادق عليه السلام به من فرمود:


أما تَحْزَنُ؟ أماتَهْتَمُّ؟ أما تَأْلَمُ؟
قُلْتُ: بَلى وَاللَّهِ، قالَ: فَإذا كانَ ذلِكَ مِنْكَ فَاذْكُرِ الْمَوْتَ وَ وَحْدَتَكَ فى قَبْرِكَ، وَ سَيَلانَ عَيْنِكَ عَلى خَدَّيْكَ، وَ تَقَطُّعَ أوْصالِكَ، وَ أكْلَ الدُّودِ لَحْمَكَ وَ بَلاكَ، وَانْقِطاعَكَ عَنِ الدُّنْيا، فَإنَّ ذلِكَ يَحُثُّكَ عَلَى الْعَمَلِ، وَ يَرْدَعُكَ عَنْ كَثيرٍ مِنَ الْحِرصِ عَلَى الدُّنْيا.



آيا محزون و مهموم و غصه‏ دار نمى‏ شوى؟
عرضه داشتم: چرا، به خدا قسم، فرمود: چون چنين شدى مرگ و تنهايى‏ ات را در قبر به يادآور و زمانى كه دو چشمت بر صورتت مى ‏ريزد و روابط بدنت از هم مى ‏گسلد و كرم گوشتت را مى ‏خورد و بدنت مى‏پ وسد و از دنيا جدامى شوى كه چنين توجّهى تو را ترغيب به عمل براى خدا مى‏ كند و از بسيارى از حرص بر دنيا بازت‏ مى‏ دارد.

وسائل الشيعة: 2/ 436،

لینک مرجع