امام حسین علیه السلام :
إنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنيا، وَ الدّينُ لَعقٌ عَلى ألسِنَتِهِم يَحوطونَهُ ما دَرَّت مَعايِشُهُم، فَإِذا مُحِّصوا بِالبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانونَ؛
مردم، بنده دنيايند و به ظاهر، دم از دين مى زنند و تا زمانى كه زندگیشان تأمين شود، از آن دفاع میكنند؛ امّا چون در بوته آزمايش قرار گيرند، ديندارانْ اندك اند.
تحف العقول، ص 245
مام حسین علیه السلام :
لا اَفْلَحَ قَوْمِ اشْتَرَوْا مَرْضاةَ الْمَخْلُوقِ بِسَـخَطِ الْخـالِقِ؛
ملّتى كه خشنودى مردم را با خشم خدا معامله كند هرگز رستگار نخواهد شد.
عوالم: ج 17، ص 234
امام رضا علیه السلام :
مَن كانَ يَومُ عاشوراءَ يَومَ مُصيبَتِهِ و حُزنِهِ و بُكائِهِ، يَجعَلُ اللّهُ يَومَ القيامَةِ يَومَ فرحِهِ و سُرورِهِ؛
هر كه عاشورا روز مصيبت و اندوه و گريه اش باشد، خداوند روز قيامت را روز شادى و سرورش مى گرداند .
ميزان الحكمه، ح13011
• •
امام علی علیه السلام :
في تَقلُّبِ الأحْوالِ عُلِمَ جواهِرُ الرِّجالِ، و الأيّامُ تُوضِحُ لكَ السَّرائرَ الكامِنَةَ؛
در دگرگونيهاى احوال و زمانه است كه گوهر مردان شناخته مى شود، و روزگار نيّتهاى پنهان را براى تو آشكار مى سازد.
بحار الأنوار: ج77، ص286، ح1
•
امام سجاد علیه السلام :
عَجِبْتُ لِمَنْ يَحْتَمى مِنَ الطَّعامِ لِمَضَرَّتِهِ وَ لايَحْتَمى مِنَ الذَّنْبِ لَمِعَرَّتَهِ؛
در شگفتم از كسى كه از غذا مى پرهيزد تـا گـرفـتـار زيـان آن نشـود؛ ولى از گـناه پـرهـيز نمى كـند تا گرفتار ننگ و عار آن نگردد.
كشف الغمه: ج 2، ص 107
•
امام صادق علیه السلام :
طَلَبتُ فَراغَ القلبِ فوَجَدتُهُ في قِلَّةِ المالِ؛
آسايش دل را جستجو كردم و آن را در كمى مال و ثروت يافتم.
مستدرك الوسائل: ج12، ص174، ح13810
•
امام علی علیه السلام :
ما ابتَلَى اللّهُ أحَدا بمِثلِ الإملاءِ لَهُ؛
خداوند هيچ كس را به چيزى همانند مهلت دادن به او، آزمايش نكرده است.
نهج البلاغه، حكمت 116
امام علی علیه السلام :
رُبَّ كَلامٍ جَـوابُهُ السُّـكُوتُ؛
چه بسا سخنى كه پاسخ آن، «سكوت» است!
غررالحكم: ج4، ص64
امام حسن مجتبی علیه السلام :
قيلَ فَمَا الفَقرُ؟ قالَ: شَرَهُ النَّفسِ إلى كُلِّ شَيءِ؛
پرسيدند: فقر چيست؟ فرمود: «آزمندى نفس به هر چيز».
گزیده تحف العقول، ح83
•
قال رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم:
«... أَ مَا عَلِمْتُمْ أَنِّی أُبَاهِی بِکُمُ الْأُمَمَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ حَتَّى بِالسِّقْطِ یَظَلُّ مُحْبَنْطِئاً عَلَى بَابِ الْجَنَّةِ فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ ادْخُلِ الْجَنَّةَ فَیَقُولُ لَا حَتَّى یَدْخُلَ أَبَوَایَ قَبْلِی فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَلَکٍ مِنَ الْمَلَائِکَةِ ایتِنِی بِأَبَوَیْهِ فَیَأْمُرُ بِهِمَا إِلَى الْجَنَّةِ فَیَقُولُ هَذَا بِفَضْلِ رَحْمَتِی لَک»
... آیا نمیدانید که به راستی من در روز قیامت به کثرت جمعیّت شما امّت اسلام، بر سایر امّتها مباهات میکنم حتّی به سقطشدگان از شما؟ (زاد و ولد شما برکات فراوانی دارد از جمله) جنین سقطشدۀ شما در روز قیامت، با حالت غضب و ناراحتی بر در بهشت درنگ میکند؛ پس خداوند عزّتمند و صاحب جلال به او میفرماید: داخل بهشت شو. میگوید: نه؛ مگر این که قبل از من، پدر و مادرم داخل بهشت شوند.
پس خداوند عزّتمند و صاحب جلال به فرشتهای از فرشتگان میفرماید: پدر و مادرش را بیاور. سپس خداوند به آن دو امر میکند که به بهشت داخل شوید. و به آن طفل نیز میفرماید: این کار را به خاطر فزونی رحمتم نسبت به تو انجام دادم (و الّا پدر و مادرت مستحقّ بهشت نبودند).
تهذیب الأحکام: ج 7 ص 400 ح 1598، الکافی: ج 5 ص 334 ح 1، التوحید: ص 395 ح 10 کلّها عن عبد الأعلى بن أعین مولى آل سام عن الإمام الصادق علیه السلام، عوالی اللآلی: ج 3 ص 287 ح 32 وکلّها نحوه.