۷ دي ۱۳۸۹, ۱۱:۴۳ صبح
شهادت چشم به راه توست
اجابت شدي سرانجام اي دست دعاي هميشگي! اي حنجره نيايش گر جاويد!اجابت شدي وتمام سجده هاي ساليانت را خدا پاسخ داد. تمام اشک هاي دعا خوانِ تو را سرانجام پروردگار درآغوش وصل خويش کشيد. اينک خدا پس از تمام آن گريه ها زخم ها،لبخند شهادت بر لبان تو مي نشاند. اينکه تمام مناجاتِ تو، بال پرواز مهرباني ات شده است.اينکه به مقصد تمام سفرهاي عمر خويش رسيده اي .
اکنون عنايت خدا آغوشي است که تو را رها نمي کند و تو را ديگر به دست گريه ها و بغض ها نمي سپرد و اندوه هاي تنهايي توست؛ توکه روزهاي تيره وتار زمين را به اميد سرانجام آسمان تاب آوردي و تنها برپهنه شعله ور تمام سجده هاي جهان، صبوري پيشه کردي و خداي خويش را براي چنين روزي صدا زدي.
امروز پايان رنج هاي طولاني توست، پايان گريه هاي سر به مهر و سجده هاي اندوهناکت؛ پايان دل تنگي هاي معصوم چشمانت که در سياهي زمين ، هر لحظه، خورشيد هدايت مردمان مي شد. و هيچ کور سويي حتي به روشنگري بي منتش اقتدا نکرد.
سجاده را جمع کن که ديگر خدا صدايت کرده است! براي پر کشيدن از اين تنگناي بي روزن، براي رهايي تا ابد با خدا ماندن، سجاده را جمع کن که دست ها و پيشاني پينه بسته ات را خدا بوسه مي زند و خستگي هاي عبادت پيشه ات را . خستگي تو در اين سال ها پر از ماتم و پر از سجده و دعا شده و دعاهاي هر کجاي جهان پر از عصمت صداي تواَند. برخيز اي سجاده بردوش!اي سجده مدام! اي ستاينده ستوده! پرواز شهادت چشم به راه توست.
اجابت شدي سرانجام اي دست دعاي هميشگي! اي حنجره نيايش گر جاويد!اجابت شدي وتمام سجده هاي ساليانت را خدا پاسخ داد. تمام اشک هاي دعا خوانِ تو را سرانجام پروردگار درآغوش وصل خويش کشيد. اينک خدا پس از تمام آن گريه ها زخم ها،لبخند شهادت بر لبان تو مي نشاند. اينکه تمام مناجاتِ تو، بال پرواز مهرباني ات شده است.اينکه به مقصد تمام سفرهاي عمر خويش رسيده اي .
اکنون عنايت خدا آغوشي است که تو را رها نمي کند و تو را ديگر به دست گريه ها و بغض ها نمي سپرد و اندوه هاي تنهايي توست؛ توکه روزهاي تيره وتار زمين را به اميد سرانجام آسمان تاب آوردي و تنها برپهنه شعله ور تمام سجده هاي جهان، صبوري پيشه کردي و خداي خويش را براي چنين روزي صدا زدي.
امروز پايان رنج هاي طولاني توست، پايان گريه هاي سر به مهر و سجده هاي اندوهناکت؛ پايان دل تنگي هاي معصوم چشمانت که در سياهي زمين ، هر لحظه، خورشيد هدايت مردمان مي شد. و هيچ کور سويي حتي به روشنگري بي منتش اقتدا نکرد.
سجاده را جمع کن که ديگر خدا صدايت کرده است! براي پر کشيدن از اين تنگناي بي روزن، براي رهايي تا ابد با خدا ماندن، سجاده را جمع کن که دست ها و پيشاني پينه بسته ات را خدا بوسه مي زند و خستگي هاي عبادت پيشه ات را . خستگي تو در اين سال ها پر از ماتم و پر از سجده و دعا شده و دعاهاي هر کجاي جهان پر از عصمت صداي تواَند. برخيز اي سجاده بردوش!اي سجده مدام! اي ستاينده ستوده! پرواز شهادت چشم به راه توست.